اُسّ تِکي آ، ڇانوَ ٿَـڌي آ، ڪاڏي وَڃِجي
دِل ۾ اُڻِ تُڻِ ٿِيَڻ لڳي آ، ڪاڏي وَڃِجي
سُپِنَنَ ۾ سانڍِيان يا اَکڙِيُن ۾ رَکان کيسِ
مونکي شَئِه نايابُ مِلي آ ڪاڏي وَڃِجي
ڪَمِري ۾ ٻوُسَٽَ طوُفانُ اَڱڻَ ۾ آهي
اَڌِڪي مُنهِنجي کُلِيَل دَري آ ڪاڏي وَڃِجي
ڪَنهِن کي وَرِثو سونپيان ڏُکي پِرولي آهي
عَقُلُ اَڌوُرو دِل ته چَري آ ڪاڏي وَڃِجي
لِڪَ ڇِپَ گڏجي راندِ ڪَيوُن دِل چاهي وَر وَر
مان ته ٻَڌي پر هوُءَ ڪِٽي آ ڪاڏي وَڃِجي
هُنُرُ سِبَڻَ جو ڄاڻان ڦاٽَلَ دامَنَ کي، پَرَ
دِلِ ۾ پَنهِنجي ڳالهِه چُڀي آ ڪاڏي وَڃِجي
راتِ سَڄي ڪِئَن ڪَٽِجي هاڻي ويٺي ويٺي
ڏيِنهُن سَڄو موُن نِنڊَ ڪئي آ ڪاڏي وَڃِجي
ڀِتِ تي ڪُرتو سُڪَڻَ وِڌو آ، وَرَهيَه لنگھي ويا
صِرفُ ڏِسو هِڪَ ٻانهَن سُڪي آ، ڪاڏي وَڃِجي