هِنَ دِلِ جي توسان ڳالهه ڪَبي، ٻئي ڪَنهِن ڏيِنهُن
اَگر ڪَڏهِن تَنها ڪُنڊَ مِلي، ٻئي ڪَنهِن ڏيِنهُن
اَڄُ تَه پُراڻَن زَخمَن جو ذڪرُ ڪَرَڻُ ڏي
پَڪَ توکان وَٺِبي مَلَم ذري، ٻئي ڪَنهِن ڏيِنهُن
قَرضُ اِلاهي دَردَن جو آهي موُن تي
توسان وَنڊِبي ڪا نَقَدِ خوشي، ٻئي ڪَنهِن ڏيِنهُن
اَڄُ ڪا سُهِڻي ساعِتَ موُن سان گھارِ کڻي
آٿَتُ، ‘تو لاءِ آ عُمِر سَڄي’ ٻئي ڪَنهِن ڏيِنهُن
اُسَ مَٿي تي پيرَنِ ۾ آ ريتِ تَـتَـلَ
ڳولهي لَهَنداسيِن ڇانوَ ٿَڌي، ٻئي ڪَنهِن ڏيِنهُن
اَچُ تَه پِرولي ڪا ڏُکـي ڀَڃَئوُن، ڪُجھُه سوچيوُن
هَٿُ هَٿَ ۾، ڀاڪُرُ، مُرڪَ، چُمي، ٻئي ڪَنهِن ڏيِنهُن