خاموش رَهي خوُبُ سَهَن ٿا
وَڻَ ويچارا ڪونَ ڪُڇَن ٿا
ڇانوَ اُسَ ۽ برساتيُن ۾
پَنَ پَنَ جي هوُ سارَ لَهَن ٿا
اُڻ تُڻ مَنَ جي ماري وِجھَندَئِه
اَکَرَ وَڏَن جا يادِ اَچَن ٿا
ڪَنهِنکي ڪَنهِنکي ڏوهُه ڏِبو، مَنَ
پاڻَ مُرادو لُـڙِڪَ لَـڙَن ٿا
ڳالهِه ڳالهِه تي رِشتا اُڊِڙَن
ڪَچي سَڳي سان سِبيَلَ لَڳَن ٿا
سَڀُ ڪُجھُه هُن کي ڪِئن ٻُڌائبو
دِلِ ۾ ڪي اَرمانَ رَهَن ٿا
سَمُنڊُ اَندَرَ جو ڪونَ سُڪي ٿو
شامَ صُبُحَ هيءُ نيڻَ ڇُلَن ٿا
ڪانوَ جھِرِڪَ لءِ ڀِتِ تي، ماڻهوُ
ڪونَ ڪَڏهِن ڪو گِرَهُه رَکن ٿا