روزُ جيِئَنِ ٿا روزُ مَرَنِ ٿا
ماڻهوُ موهِرن جِيان لَڳَنِ ٿا
هُن جا سُپِنا سانجھيءَ ٽاڻي
روزُ نَئين ڪا ڳالهِه کَڻَن ٿا
توُن تَه اَکيوُن کولي سُمهَندو ڪَرِ
راتِ سَڄي سُپِنا ڀِٽڪَنِ ٿا
اَوَل خُدايا خَيرُ ڪَري، هوُ
خوابَ کڻي گھَـرَ مان نِڪرَنِ ٿا
ڪاچَ ڀَڳا ها، عرصو پَهريان
پَـرَ اَڄُ تائين روزُ چُڀَنِ ٿا
اَکِ ۾ پَٿري يا هُن جي يادِ
هِڪُ ئي سَچُ آ، لُڙِڪَ ڳَـڙَنِ ٿا
چائُنٺِ تي ويٺي وَرهِيَه ٿيا
دَروازا تَه بِه ڪونَ کُلنِ ٿا
آخِر اوُندَهِه ۾ هَلِڻو آ
ديپَ اَجايو روزُ ٻَرَنِ ٿا
سَرحَدَ تي گوليءَ جو آوازُ
شيخُ، شيامُ ڏِسُ ٻَئي رُئَنِ ٿا
شاهُه اَمان ڪِئن پئدا ٿيِندو
جادوُ جوڳي ڪونَ هَڻَن ٿا