سجاد ميراڻي اسان جي ٽهيءَ جو خوبصورت شاعر آهي. جهڙو لهجو سندس ڳالهائڻ ۾ آهي. تهڙو ئي سندس شاعريءَ ۾، سجاد ميراڻي سچو ۽ اوريجنل شاعر آهي. هي جيترو مذهبي آهي اوترو ئي قوم پرست به سجاد جي شاعريءَ ۾ نماڻو رڌم آهي. هو جڏهن شاعري پڙهندو آهي ته دل چوندي آهي ته پڙهندو رهي. هن وٽ ورجاءُ گهٽ ۽ نواڻ وڌيڪ آهي. سجاد ذهين شاعر آهي. هي جيڪي قافيا استعمال ڪري ٿو. انهن ۾ به ورجاءُ نه پر نواڻ آهي. هي ڪنهن جي لهجي جي پوئواري نٿو ڪري . پر سندس ذاتي لهجو آهي. جيڪو کيس منفرد بڻائي ٿو. سجادَ جا غزل ۽ وايون ڌرتيءَ سان ۽ ڌرتيءَ جي خوشبوءِ سان واسيل ۽ واڳيل آهن. سندس شاعريءَ ۾ فطري سونهن گهڻي نظر اچي ٿي. هيءَ ڌرتيءَ جي ڏکن کي به ڪڏهن نٿو وساري. ڌرتيءَ جا ڏک سندس ئي ڏک آهن. پنهنجي سماج ۾ رهي. انهن جهڙو ٿي. پنهنجا ۽ انهن جا احساس شاعريءَ ۾ تسبيح جي مڻين جيان پوئي ٿو. سجاد ميراڻيءَ جي شاعريءَ م سچائي آهي ۽ هو خود به سچو آهي. جهڙو سندس اندر آ، تهڙو ئي ٻاهر، سجاد سان ملي دل خوش ٿيندي آهي. ته اڄ هڪ سٺي ماڻهوءَ سان ملاقات ٿي.سجاد دوستن جي گناهن جا کاتا به نه رکندو آهي. جيڪو سندس دوست آهي. اهو بس دوست ئي آهي. ان سان سندس ڪوئي ليکو نه آهي. هن جا هندو به سٺا دوست آهن ته مسلمان به.سجاد جو مزاج صوفياڻو آهي. سڀ جو خير گهرڻ ۽ سڀ کي پنهنجو سمجهڻ.
يار ايندو نه جي، چينُ ايندو ڪٿي،
پاڻ سجاد ان ڏي، ڪَهي ٿو وڃان