شاعري

مان تنهنجو هان

سجاد ميراڻيءَ پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي سڃاڻپ ڪرائي آهي. ۽ ان سڃاڻپ سندس پهرين شعري ڪتاب” دلدار وڏي شيءِ آ“ کان وٺي، هِن شعري مجموعي ”مان تنهنجو هان“ تائين موهيندڙ سفر ڪيو آهي. ”سنڌ“ ۽ ”سرتي“ سجاد ميراڻيءَ جي شاعري ۾ ٻن اکين جيان رهيون آهن. سندس اظهار جو سادو ۽ سليس لهجو ڪنهن لوڪ گيت جهڙو احساس آڇي ٿو. سجاد شاعريءَ جي رڻ ۾ لڳ ڀڳ ٽن هاڪن کان وڌيڪ عرصو، بنا ساهيءَ جي، ڪڏهن هورڙيان هورڙيان ڌيرج سان ته ڪڏهن تڪڙين وکُن سان بهرحال، پنڌ پئي ڪيو آهي.
Title Cover of book مان تنهنجو هان

• يار! ڳائندو نه ڪر؟!

هن ڪتاب جي ڪمپوزنگ ڪرڻ دوران ڪجهه اهڙيون شيون پڙهڻ لاءِ مليون. جن کي پڙهڻ سان اهي واقعا ياد اچي ويا. جيڪي مون خود اکين سان ڏٺا آهن. ۽ اُهي رُوح کي رهڙا ڏيندڙ واقعا آهن.
ٻه هزار ڇهه ۾(2006ع) سچل سائينءَ جي ميلي ۾ هڪ ميجڪ شو ۾ مان پنهنجي وڪيل دوست يار محمد اڄڻ سان گڏجي ويس. جتي اندر سورنهن يا سترنهن سالن جي ڇوڪري ڊانس ڪري رهي هئي. جنهنجي ڊريس جون ٻانهون ڪلهي تائين نه هيون. ۽ اُتي آيل تماسائي ماڻهو اُن ڇوڪريءَ جي هٿ جي پوئين پاسي کان وٺي ڪلهي جي آخر تائين نوٽ گسائي ڳٽي تائين پهچائي پوءِ کيس اُهي نوٽ ڏئي رهيا هئا. جنهن وقت نوٽ ڇوڪريءَ جي ٻانهن تي گسڪي رهيا هئا، ان وقت منهنجو روح ٻاٻري ڪنڊن واري ڊنگهر سان رهڙجي رهيو هو.
مان ٻاهر نڪري دوست کي چيم رمضان شريف جي مهيني ۾ سچل جي ميلي ۾ هيڏي ساري حوا جيڌيءَ جي عزت پائمالي سچل جي پيغام جي لتاڙ نه آهي ته ٻيو ڇا آهي؟ جڏهن سائين سجاد جي وائيءَ جو هيٺيون بند ڪمپوزنگ دوران پڙهيم ته مٿيون واقعو ذهن تي تري آيو

هاءِ حوا جي ڌيءَ وِڪي
چند ٽَڪن تي رات
الاڙي گهوڙا ڙي
سنڌيءَ جو مشهور پهاڪو آهي ” انڌي جي اڳيان روئڻ اکين جو زيان“ سوسائينءِ سجاد ورياهڙي ئي قسم جي هڪ ڳالهه ڪئي آهي پر ان جو اندازِ بيان پنهنجو شاعريءَ وارو آهي. ٻيو ته جيڪا ڳالهه سائين سجاد چئي آهي. اها ڪا جهڙي تهڙي ڳالهه نه آهي. اِها هڪ اهڙي شخصيتجي ڳالهه آهي. جنهن کي اسان ان جاءِ تي متعارف ڪرائي سگهون ٿا. جتي سنڌ جي. سنڌي ٻوڳليءَ جي ، اڳواڻيءَ ڪرڻ لاءِ اسان کي رهبر گهرجي. اُتي اسان جي ڪرڻ لاءِ ان شخصيت جو نالو آڻي سگهجي ٿو. اها شخصيت آهي،اسان جي سنڌ جي سرواڻ شاهه عبداللطيف ڀٽائي جي، جنهن لاءِ سائين سجاد پهاڪي جي اُبتڙخوبصورت انداز ۾ ان فنڪار کي چيو آهي، جيڪو ڇڇوري قسم جي ماڻهن ۾ شاهه کي ڳائي ٿو. ۽ ڪو توجهه نه ٿو ڏيس، اتي سائينءَ سجاد جي صبر جو پيالو ٽٽي ٿو پوي ۽ ان راڳيءَ کي چوي ٿو ته:
جيڪڏهن ويٺا هجن بد ذوق پو
شاهه کي اُتِ يار! ڳائيندو نه ڪر
سائينءَ سجاد پنهنجي هڪ شعر ۾ چوي ٿو ته:
جهيڙي ۽ جنگ کي ڳچيءَ ۾ وڌوسين،
ڪبوتر ۽ ڳيرو اُڏاري ڇڏيوسين
پنهنجي هڪ فوٽوگرافر دوست رياض ڏنور وٽ مان هڪ ڳيري جي تصوير ڏٺي هئي، جنهن ۾ امن جي سڃاڻپ طور ليکيو ويندڙ ڳيري کي، ڪنهن ماري ڇڏيو هو. ۽ رياض ان جي تصوير ڪڍي هئي. جنهن ۾ ڳيري جي منڍي هيٺ لڙڪيل ۽ ٻئي کنڀڙاٽيون کليل آهن. مان سائين سجاد کي عرض ٿو ڪيان ته سائين اسان امن جي پکين کي اُڏاري نه ڇڏيو آهي. پر اهو سچ آهي ته سائين سجاد جي ساعريءَ ۾ بلڪ ماري ڇڏيو آهي. اهڙيون کوڙ ساريون سٽون آهن. جيڪي تاريخ ۾ اڳتي هلي سائين سجاد کي پنهنجي ٽهيءَ جي الاهي ساترن دوستن کان نمايان مقام ڏيارينديون.


جمشيد
Email:jamshed63@yahoo.com
Mobile:03013431349