اسان جي سهڻي سنڌ ۾ ماشاء الله شاعرن جي کوٽ ڪونهي. مگر ڪي آڱرين تي ڳڻڻ جيترا شاعر ضرور آهن. جيڪي شاعريءَ جي گلشن ۾ ٻين گلن کان هڪ الڳ ۽ من موهيندڙ منظر رکن ٿا.”استاد سجاد ميراڻي“ جو نانءُ من موهن نظارن جي رنگتن کي وڌائڻ لاءِ ضرور کڻندس.اهڙا ڪيترائي شاعرآهن جن کي تقريبا سنڌ سڃاڻي ٿي مگر انهن جي شخصيت ۽ شاعريءَ ۾ دم دونهين جيترو هوندو آهي. سنڌي پهاڪي مطابق ” خالي ڪُني گهڻو اُڀامي“ مگر استاد سجاد جي شخصيت ۽ ڪويتا جي ڪُني فڪر افڪار سان ٽمٽار آهي. سائين سجاد ميراڻيءَ جي شاعريءَ جو پهريون ڪتاب ”دلدار وڏي شيءِ آ“ جيان سندس هي ٻيو ڪتاب ”مان تنهنجو هان“ به شاعريءَ جي شاندار ڪتابن ۾ شامل ڪري سگهجي ٿو. ”اهو سنڌي ٻوليءَ سان محبت جو جذبو آهي.“ ٻوليءَ جي وجود سان ئي قوم جو وجود هوندو آهي. استاد به قوم جي زندگيءَ لاءِ پاڻ پتوڙي رهيو آهي.ته وڌاءُ نه ٿيندو. هونئن به ٻوليءَ سان محبت ٻوليءَ جي واهپي کي وڌائي ٿي ۽ واهپو وري بقا ۽ ارتقا جو ضامن هوندو آهي. ٻوليءَ جي وسعت وسيع خيال سمائڻ جي اهليت رکندي آهي. محدود ٻوليءَ وٽ فڪر به محدود هوندو آهي. نه اسان جي ٻولي محدود آهي نه ئي اسان جي مفڪرن، شاعرن ، اديبن ۽ نقادن جو فڪر محدود ٿيندو. ڇاڪاڻ ته ان ٻوليءَ لاءِ استاد سجاد ميراڻيءَ جهڙا سَمجهُو شاعر پاڻ پتوڙن پيا. مان استاد سجاد ميراڻيءَ لاءِ دل جي اُٿاهه الفتن سان دعا گهرندس ته الله پاڪ سندس بخشيل ڏات ۾ وڌيڪ سُرور ۽ ساهه ڀري، ته جيئن نئين ٽهي لاءِ بهترين رهنما شاعر طور ڪم ڪري ۽ سنڌ واسين لاءِ انقلابي گيت سرجي.
جيئن شيخ اياز چيو آهي ته:
جهڙي ڪُوڪ ڪري سوچي،
تهڙي ناهي ڪويل کي