همسفر : - ثريا ياسمين - سونَ وَرِنيُون سوڍِيُون

همسفر : - ثريا ياسمين

ٽرين پوريءَ رفتار سان وڃي رهي هئي، ڇڪ ڇڪ ۽ ٺڪ ٺڪ جو مسلسل آواز ڪنن ۾ اچي رهيو هو. سڄي گاڏي ۾ اڪيلو مان ئي هوس. پنهنجو پاڻ تي ئي ڪاوڙ پي ڪيم ته ڇو خواه مخواه خالي گاڏي ۾ چڙهيس. ڏينهن جو جيڪڏهن خالي گاڏي ۾ چِڙهڻ نصيب ٿئي ها ته هوند پاڻ کي خوش قسمت سمجهان ها. هڪ سيٽ تي ويهي ڪڪ ٿيڻ تي ٻيءَ سيٽ تي ويهان ها. پر هاڻي ڇا ٿي سگهيو ٿي. اهو سوچيندي مان دريءَ کان ٻاهر ڏٺو ته آسمان تي تارا چمڪي رهيا هئا. چنڊ به هاڻي اڀريو هو. دل وندرائڻ لاءِ مان سگريٽ دکائي ۽ رسالو جيڪو مان هلندي وقت ريلوي بڪ اسٽال تان خريد ڪيو هو، ڪڍي پڙهڻ لڳس. منهنجي اها ڪوشش ڪامياب ٿي ۽ ٿوري وقت کان پوءِ مون کي ننڊ اچڻ لڳي. رسالو رکي مان ليٽي پيس. اک کلي ته ڏٺم ته ٽرين بيٺي آهي. ڪنڌ ٻاهر ڪڍي ڏسڻ مان خبر پئي ته ڪا ننڍي اسٽيشن هئي. ٻه جهڪا فانوس ٻري رهيا هئا. پليٽ فارم به ڪافي ننڍو هو. وقت ڏٺم ته ٻه ٿيا هئا. جلدي گاڏي هلڻ شروع ڪيو. ايتري ۾ هڪ ماڻهو ڊوڙندو ڊوڙندو مون واري گاڏي ڏانهن اچڻ لڳو. سندس هٿ ۾ جيڪو ٿيلهو هو تنهن کي گاڏي ۾ اڇلائي هو در کي چنبڙي پيو. ٽرين جي رفتار به ڪجهه تيز ٿي. مان يڪدم اٿي اندران بند ٿيل در کوليو ۽ سندس اچڻ کان پوءِ بند ڪري ڇڏيو. هن ٽوپي لاهي سيٽ تي رکي ۽ رومال ڪڍي نرڙ تان پگهر اگهڻ لڳو. گهٻراهٽ ۽ تڪڙ سبب هو تڪڙا تڪڙا ساهه کڻي رهيو هو. مان دل ۾ خوش ٿيس ته باقي سفر مزي ۾ ڪٽبو سامت ۾ اچڻ کانپوءِ نو وارد مون ڏي نهاريو ۽ مشڪي چيائين ته توهان ڪيڏانهن وڃي رهيا آهيو. مون جواب ڏنو ”ڪراچيءَ“ ۽ وري کائنس سوال ڪيم ”۽ توهان“؟ ”حيدرآباد سنڌ“ هن جو جواب هو تڏهن اسان ٻنهي جي منزل ساڳي نه آهي ”مان کلي چيو جيڪر هجي ها“ هن منهنجي تائيد ڪئي. اسان جي ڳالهه ٻولهه جو سلسلو شروع ٿي چڪو هو. مان ننڊ ڪري چڪو هوس تنهن ڪري ڳالهين ۾ مشغول ٿي ويس. منهنجو همسفر ڪافي دلچسپ ماڻهو ٿي ڏسڻ ۾ پئي آيو. سندس عمر ڇويهه يا ستاويهه سال ٿي ڏسڻ ۾ پئي آئي. اسان جي ڳالهين جو موضوع سياست، ادب، شاعري ۽ فلم تائين هو. ڳالهين ڪندي سگريٽ به ختم پيا ڪندا وڃون ڪجهه وقت کان پوءِ منهنجي همسفر، جنهن مون کي پنهنجو نالو عرفان ٻڌايو، جي اکين ۾ ننڊ جو خمار اچڻ لڳو ۽ مون کان معافي وٺي، هڪ ٻه اوٻاسيون ڏئي سمهي پيو ۽ جلد ئي کونگهرا به هڻڻ شروع ڪيائين. مون گاڏي ۾ نظر ڦيرائي جا بجا سگريٽ جا سڙيل ٽڪر ۽ تيليون پيون هيون مون آخري سگريٽ ڪڍي دکايو ۽ خالي دٻو دري کان ٻاهر اڇلائي کاڏيءَ تي هٿ رکي آسمان جو جائزو وٺڻ لڳس. رات جي راڻيءَ جو راڄ ختم ٿي چڪو هو. صبح جي شهنشاهه اچڻ وارو هو. ٿوري دير وهڻ کان پوءِ مان اٿي بئگ مان پتلون قميص ۽ صابڻ، ٽوال کنيو ۽ باٿ روم ۾ گهڙي ويس ٿوري دير کان پوءِ مون محسوس ڪيو ته گاڏي ڪنهن اسٽيشن تي بيٺي آهي. مختلف آواز منهنجي ڪنن ۾ اچڻ لڳا گرم گرم چانهه جو آواز ٻڌي منهنجي دل سرڪي، باٿ روم جو در کولي ٻاهر نڪرڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳس، پر ڪمبخت در کي الاجي ڇا ٿيو جو ڪڙو کلي ئي نه. انهيءَ مٿان ڪٽ ۾ مان ٻڌو ته گاڏي جو ڪنهن در کوليو ۽ بند ڪيو، مان سوچيو ته شايد ڪو نئون ساٿي چڙهيو آهي، آخر خدا جي مهربانيءَ سان در کليو ۽ مان ڌڻيءَ جو شڪر ادا ڪندو ٻاهر نڪتس. مون کي سخت عجب لڳو جڏهن مان گاڏي ۾ نئون ساٿي ته ٺهيو پر پراڻو ساٿي به نه ڏٺو. منهنجي دل ۾ خوف جو هلڪو جذبو جاڳيو. جلدي ڪنڌ کڻي اپر سيٽ تي مان پنهنجي بئگ تلاش ڪئي پر اتي به بئگ جي بدران عرفان جو ٿيلهو پيو هو. مان گهٻرائجي سڀني سيٽن جي هيٺان مٿان بئگ ڳولي مگر ڪجهه به ڏسڻ ۾ نه آيو. خيال آيو ته شايد همسفر نشاني سمجهي کڻي ويو هجي پر هو ته ننڊ ۾ هو. مان ٿيلهو کوليو، ان ۾ هڪ پراڻو چمپل ڦاٽل قميص ۽ هڪ بوڇڻ پيو هو، منهنجي حالت بيان کان ٻاهر ٿي وئي. ڪمبخت ڪو ٺڳ هو. جنهن جو ڌنڌو اهو هو ته ظاهري هڪ شريف ماڻهو بڻجي چالاڪيءَ سان ڪم لاهيندو وتي. هاڻي ريل به پوري رفتار سان هلي رهي هئي. منهنجو مٿو ڦري ويو. پنهنجن خيالن ۾ ايتري قدر محو هوس جو ٽرين هلڻ شروع ڪيو ته پتو ئي نه پيو. خشڪ چپن تي زبان ڦيري مان مٿي کي هٿ ڏئي ويهي رهيس، اٺيتاليهن روپين جا ڳاڙها ساوا نوٽ ڄڻ بئگ مان نڪري منهنجي اکين اڳيان نچڻ لڳا. مان بيدليءَ سان پنهنجا ميرا ڪپڙا ٿيلهي ۾ وڌا ۽ دل ئي دل ۾ عرفان صاحب جي ڪارنامي کي ساراهڻ لڳس. ڪراچي اسٽيشن اچي وئي. ٽرين تان لٿس ته گيٽ تي ٽڪيٽ ڏيکارڻ وقت مون خدا جا شڪرانا ادا ڪيا جو ٽڪيٽ احتياطاً مان پتلون جي کيسي ۾ وجهي ڇڏي هئي. اتان جند ڇڏائي مان ٻاهر آيس اهي پئسا ڪو نه هئا جو رڪشا ڪري سگهان. ان وقت ائين پيو محسوس ڪريان ته ڄڻ ته هر هڪ رڪشا جي گهنٽي مون تي ئي کلي رهي آهي.

(ماهوار ”نئين زندگي“ تان ورتل)


ڪھاڻيون

سونَ وَرِنيُون سوڍِيُون