بــچــايــو : - ريٽا شاهاڻي
”هاڻي وري پنهنجي تصور ۾ ڏسو. مٺي شُد کير جي ٺهيل مٺي شُد ڏهيءَ کي خوب ولوڙيو ويو آهي. مٿان خوشبودار جهڻ پکڙيل پئي آهي. اُتي اُن لسيءَ جون هزارين چاڏيون رکيون آهن. هزارين جي تعداد ۾ ۽........ اُنهن کي پهاڙن تي ليٽايو ٿو وڃي. لسيءَ جي ندين کي نه رڳو برف ٿڌو ڪري رهي آهي، پر ڪٿي ڪٿي لسي پاڻ به برف ٿيندي پئي وڃي. پر گهڻي لسي گهاٽيءَ جي اونداهي ۾ غرق ٿي ٿي وڃي.“
سڀ درشڪ حيرت ۾ دنگ، منتري صاحب جو زوردار ڀاشڻ سُڻي رهيا آهن. ڪن جا وات ڦاٽل ته ڪن جون ڏندن هيٺان آڱريون.
”يا بيسڻ جا مَڻ ئي مَڻ آهن. اُنهن ۾ بصر جو مصالو، ڪوتمير ۽ ساوا مرچ وجهي ذائقيدار پڪوڙا تيار ڪيا پيا وڃن ۽ اُنهن گرم گرم پڪوڙن کي هماليه جي چوٽيءَ تان ڦٽو ڪيو پيو وڃي.“
ڪن درشڪن جي واتن مان آهه نڪري وئي ۽ ڪي وري پنهنجن چپن تي ڄڀ ڦيرڻ لڳا.
”هاڻي ٻُڌايو، توهين ٻُڌايو، ان کي ڪهڙو نالو ڏيان؟ اهو قومي نقصان آهي يا نه؟ نئشنل لاس آهي يا نه؟“
سڀني پنهنجا ڪنڌ ڌوڻيا.
”ته اهڙي ئي نموني، جڏهن اوهين هڪ ڪمري مان ٻئي ڪمري ۾ وڃو ٿا ۽ اوهان کي بتي وسائڻ وسري ٿي وڃي يا پنکو بند ڪرڻ وسري ٿو وڃي ۽ اهڙي نموني هزارين ماڻهو ايئن ڪن ٿا ته اهو به اهڙو ئي قومي نقصان آهي، جهڙو جبل تي هزارين تيل جي دٻن جو ڪِرڻ، لسيءَ جو ڪنچنچنگا تان هارجڻ يا پڪوڙن جو کاهيءَ ۾ گم ٿي وڃڻ.“
تاڙين سان هال گونجڻ لڳو. منسٽر پنهنجن ڏندن واري مسڪراهٽ سان چوڌاري نهاريو ۽ اوچن هٿن سان سنتوش ڀريو نمسڪار ڪيو.
سندس وڏي شاهي موٽر تيار بيٺي هئي. پٺيان موٽرن جي قطار ۾ ٻيا ماڻهو به ويهجي ويا. ڳاڙهي گُهمندڙ لائيٽ واري موٽر جي پٺيان ٻيون موٽرون، جيپون، وردي پهريل پوليس وارن جون موٽر سائيڪلون، سائرن جي آواز سان گڏ، ڳاڙهيون بتيون، بندوقون، وائرليس سيٽ ڊوڙڻ لڳا.
(ريٽا شهاڻي جي ڪهاڻين جي مجموعي ”رشتن جو رقص“ تان ورتل)