ماروي ۽ مان : - ميمڻ روشن تبسم
جيڏل! جيڪڏهن جيئري هجين ها ته هينئر جيڪي هاڃا ٿين پيا ته جيڪر پل پل پاند پسائي پروردگار کان موت جي منٿ ڪرين ها. هينئر هر مرد عمر آهي، هر عورت مارئي جيان ليلائي پنهنجي عزت جي پناهه ٿي گهري. پر اڄ جو عمر انسان هوندي به جانورن جيان مارئي کي مسمار ڪريو ڇڏي. اڄ جي عمر جي ظلمن تي مارئيءَ جي اک آلي آهي. تو ڏيهه کي ساري ساهه ڏيڻ تي مڙهه ملير ۾ دفن ڪرائڻ جي التجا ڪئي هئي. پر ادي اڄ جي مارئيءَ جو ديس به پنهنجو ديس ڪونهي، ڌارين جي ڌرتي ٿيندي وڃي.جيئري سنڌ بدر ڪرڻ جا سعيا ٿي رهيا آهن، مُئيءَ کان پوءِ منهنجي ماءُ، اسان جي لاشن کي گهوڙن جي سنبن ۾ پائمال ڪرائي نيست نابود ڪيو ويندو، اسان جي سڃاڻپ ختم ٿي ويندي.
ڀيڻ! هتي جي ٻچڙن جي خون کي پاڻيءَ جهڙي اهميت ڪونهي ۽ پاڻيءَ کي اسان کان ڇني پياسو ڪري، واريءَ جا لپ وات ۾ پائي پائي مارڻ جا سانڀاها ڪيا پيا وڃن، سنڌو، مجبور بيوس پنهنجي پٽن جي خون کي پاڻ ۾ جذب ڪندي وڃي ٿي. آخر هوءَ به امڙ آهي، رت جا ڳوڙها ڳاڙيندي هوندي، اُهي رت جا ڳوڙها مهراڻ جي موجن ۾ شهيدن جي خون ۾ شامل ٿي ويندا هوندا،
مارئي تون ڪوٽ ڪنبائي پاڻ بچائي نڪتئينءَ، تڏهن جو عمر انسان هو، سچ هن ۾ انسانيت هئي جنهن تنهنجي ضد کي انا جو مسئلو نه بنايو. اڄ جو عمر مارئي کي موت جي گهاٽ تائين به بخش نٿو ڪري. مرڻ کان پوءِ به عصمت لٽي ٿي وڃي. ماءُ پيءُ اڳيان بي آبرو ڪيو ٿي وڃي.
جيڏل! اڄ جي مارئيءَ کي رانديڪو سمجهي کيڏي اڇلايو ٿو وڃي. ڪوٽن ۾ بند ڪري سڪائي ساهه گهٽيو ٿو وڃي، محفلن ۾ نچائي زخمي ڪيو ٿو وڃي، غيرت جي نالي قتل ڪري ڪاريءَ جو لقب ڏنو ٿو وڃي. ملڪيت بچائڻ لاءِ ڪُهي دريائن ۾ ٻوڙيو ٿو وڃي. ڪهڙا سور توسان اوريان ڪهڙا ڪلور ٿي رهيا آهن. تنهنجي سنڌ ۾ ساهه کڻڻ گناهه، سچ ڳالهائڻ ڏوهه، حق جو آواز موت جو سڏ ٿو بنجي. آزاديءَ جي ڳالهه سوريءَ تي ٿي لٽڪائي، حق تي لکندڙ هٿ ۽ قلم ڪرائيءَ کان ڪٽيا ٿا وڃن.
ڇا ٻڌائي ڇا ٻڌايان. منهنجو سارو سرير سور آهي. آءٌ ڏکن جو ڏونگر ڏوري ڪنهن واٽ وڃي نٿي سگهان، منهنجا رستا بند آهن. رسمن ريتن جون ديوارون منهنجو مٿو ڦاڙين ٿيون، مان سر ٽڪرائي نٿي سگهان!
جيڏل! تون ظلم ۾ نه هئين، ظلم ۾ مان آهيان! مان آهيان!! اڄ جي عورت، ها اڄ جي عورت آهيان. مارئي مان گهڻو ماريل هيسيل ڏکويل آهيان.
(ميمڻ روشن تبسم جي ڪهاڻين جي مجموعي ”ماروي ۽ مان“ تان ورتل)