ماءُ جي پيرن هيٺان...! : - ريٽا شاهاڻي
”ڪنهن، ڪنهن تي هٿ هلايو؟“
”مما، توکي خبر آهي ته جڏهن هوءَ غصي ۾ ايندي آهي ته الائي ڇا ڇا ڪندي آهي. مون کي ڌڪ هڻڻ شروع ڪيائين ۽ مون به ٻه ٽي هنيامانس.“
”پٽ، هي توهين ڇا ڪري رهيا آهيو؟ هيءَ ڳالهه ٺهي ٿي؟“
”مما، مان ڇا ڪريان؟ هوءَ توکي گنديون گنديون گاريون ٿي ڏئي ۽ چوي ٿي ته مان به هن کي سُر وٺايان. نه ته هوءَ ڪجهه ڪندي. مون کي گهر کان ٻاهر ڪري ڇڏيندي ۽ ببلوءَ کي پاڻ وٽ رکندي.“
”پٽ توکي همٿ کان ڪم وٺڻو پوندو.“
”مما، هوءَ چوي ٿي ته مان ماءُ جو مڄو آهيان، ڇو ته مان هر ڪا ڳالهه توکي ٿو ٻڌايان.“
”ته، نه ٻڌاءِ نه، مون کي! توهين زال مڙس پاڻ ۾ خوش رهو. مون کي ٻيو ڪجهه به نه گهرجي.“
”مما، هوءَ چوي ٿي ته مان توکي فون تي گنديون گنديون گاريون ڏيان. هن کي اهو سڀ ٻڌي خوشي ٿيندي. مون کي ثابت ڪري ڏيکارڻو آهي ته مان ماءُ جو مڄو ناهيان. نه ته هوءَ...!“
”نه ته هوءَ ڇا ڪندي؟“
”نه، نه مان نٿو ٻڌائي سگهان توکي... ٻُڌ مما، هن وقت مان ٻاهران ويٺو فون ڪريان. ڏهن منٽن بعد گهر پهچي، هن جي اڳيان توکي گاريون ڏيندس. تون ڏک نه ڪجان. اهو رڳو هن کي خوش ڪرڻ واسطي ڪندس. تون رڳو ڳالهيون ٻڌج.“
”چڱو پٽ.“
ٿوري دير بعد فون جي گهنٽي وڄي ٿي.
”مما، تو مون تي ۽ منهنجي سونوءَ تي ظلم ڪيا آهن. تون ظالم آهين!“
”ڇا پيو چوين؟“
”مما، تون ڪِني آهين. تون خراب سَسُ آهين. تو پنهنجي ننهن کي ڏک ڏنا آهن. مان توکي معاف ڪونه ڪندس.“
”ڇا؟“
”تو منهنجي زندگي برباد ڪئي آهي.“
”......“
”تو اسان ٻنهي جي زندگي برباد ڪئي آهي.“
اهڙي طرح هن جو فون تي گارين جو وسڪارو ٿيندو رهيو. مما چپ چاپ ٻڌندي رهي. پوءِ فون ڪٽ ٿي ويو.
پندرهن منٽن بعد وري فون وڳو، ”مما، هاڻي مان ٻاهران فون تي آهيان، مما ساري! مما، مون کي معاف ڪج.“
”نه پُٽ!“
”مما، مون تنهنجي دل کي ڏکويو آهي. اهو مون رڳو هن جي چوڻ تي ڪيو. رڳو منهنجي وات ٿي ڪيو، دل ۾ نه ڪيو آءِ لو يوُ مما! ساري، ساري!“
”پٽ، ساري چوڻ جي ضرورت ناهي.“
”ها، ٻُڌ هوءَ اڃا به خوش ناهي.“
”ڇو؟“
”هوءَ چوي ٿي ته مما جو ڪو ردعمل ئي ڪونه ٿيو!“
”هن کي ڪهڙي خبر؟“
”هن فون جي اسپيڪر جو بٽڻ آن رکيو هو ۽ هوءَ سڀ ٻُڌي سگهي ٿي. هوءَ چوي ٿي ته ’مما ڪاوڙ ڇو نه ڏيکاري؟ نه ئي هن رُنو. هن کي غصو اچڻ گهربو هو! هن کي اڃا سنتوش نه مليو آهي.“
”ته مان ڇا ڪريان؟“
”مان رات جو وري گهران هُن جي اڳيان فون ڪندس ۽ وري گاريون ڏيندس تون ريئڪٽ ڪج ۽ موٽ ۾ مون کي گاريون ڏج.“
”مان؟ گاريون؟“
”ها، مما! توکي ڪرڻو پوندو. مما، منهنجي صدقي، پليز!“
”چڱو پُٽ، مان ڪوشش ڪنديس.“
”ڪوشش نه، توکي ڪرڻو پوندو. مما پليز.... نه ته هوءَ...“
”هو ڇا؟“
”نه، نه مان ٻڌائي ڪونه سگهندس.“
هن فون رکي ڇڏيو.
رات جو ماني کائي مما اڃا ليٽڻ جون تياريون ڪري رهي هئي ته فون جي گهنٽي وڳي.
”توکي ڪو شرم آهي يا نه؟“
پهرين ته مما گهٻرائجي ويئي، پر پوءِ ”شرم ته توکي ناهي، جو ماءُ کي گاريون ٿو ڏين!“
”تون ڪهڙي ماءُ آهين؟ تو منهنجي حياتي تباهه ڪئي آهي.“
”حياتي ته تو منهنجي تباهه ڪئي آهي.“ هاڻي هوءَ روئڻ لڳي هئي.
”مان توکي ڏسي وٺندس.“
”ڏسان ٿي ڇا ٿو ڪرين؟“ هوءَ وڌيڪ روئي رهي هئي.
”تو مون کي ڪٿي جو به ڪونه رکيو آهي.“
”تون مون کي ڪٿي جو ڪونه رکيو آهي. توکي پرڻائي ڦاسجي ويئي آهيان.“ هن جي وات مان اکر ڏکيا ٿي نڪتا.
”ها، تنهنجي ته مرضي هئي ته مان ڪنوارو ئي رهان.“
”ها، اهو سچ آهي.“
پٽ پنهنجي فون جي اسپيڪر جو بٽڻ آن رکيو هو ۽ نُنهن ٻنهي ڌرين جي گفتگو ٻڌي رهي هئي. هن جي چهري مان خوشي بکي رهي هئي. هوءَ مڙس کي گاريون ڏيڻ لاءِ اُتساهه ڏيارائي رهي هئي، کيس نيون نيون گاريون ٻڌائي، مدد ڪري رهي هئي. نيٺ جڏهن سندس سنتوش جو پيالو پُر ٿيو ۽ پوري خوشي ملي ته هن اُن جو اظهار ڪيو ۽ مڙس کي بس ڪرڻ جو اشارو ڏنو. مڙس فون جو چوغو رکي ڇڏيو، ان کان اڳ، فون تي مما جي اوڇنگارن جو آواز برابر اچي رهيو هو.
هن پاسي ماءُ فون رکي اکيون پوري ڇڏيون. سندس روئڻ بند ٿي چڪو هو ۽ کيس ڄڻ ته سُن وٺي ويئي هئي.
ڪجهه وقت کان پوءِ وري فون وڳو.
”مما، آءِ ايم ساري... مون کي معاف ڪر، ساري، ساري!“
”هاڻي ڪنوار خوش ٿي؟“ هن نرليپ ڀاوَ سان چيو.
”ها، مما!“
”۽ تون به خوش آهين؟“
”ها، مما! هوءَ خوش ته مان به خوش! توکي خبر آهي نه ته هوءَ...“
”ٻئي خوش هجو، شال! مما ڍرڪندڙ آواز ۾ چيو.
(ريٽا شهائيءَ جي ڪهاڻين جي مجموعي رشتن جو رقص“، تان ورتل)