وري ڪوبه بادل بنجي نه برسي،
وري سونھن ھنجيءَ ٽانڊا ڏنا ھن.
وري اڄ چمن ۾، متو چھچٽو آ،
وري رنگ و بوء سان گُل ڪئين ٽِڙيا ھن.
وري اڄ ڏڪاريل سيني تي منھنجي،
ڪيڏا وڄ وراڪا ، ڪسر سان ڪيا ھن.
گلابن کي چئجو نه جھومو نه جھومو،
لُچا بُلبلا سڀ، موٽي مِڙيا ھن.
اڙي چاندني! ڇو جھڪي اڄ لڳين ٿي؟
ڇا ھُن جي اچڻ جا، نغارا وڳا ھِن.
ٽري ويا انڌيرا، اچانڪ ”نفيس“،
وري وارَ واپس ، ڪنھن ويڙھي وڌا ھن.
*