اوهان جون جيڏيون، اُچيون ديوارون،
اسان جون تن کان، بلند اُڏارون.
اوهين ڇا باندي بڻائي سگھندا؟
اسان جو سوچون، دلين پُڪارون.
سدا زماني، لڳايا پهرا،
ڪجن انهيءَ تي ڪهڙيون ميارون.
هوا مخالف! هتان هلي وڃ،
ڇڏي چمن ۾ باقي بهارون.
۽ ڪيڏا سرمد چاڙهيندي سوريءَ،
تو کان نه گھٽبيون، لمبيون قطارون.
اڙي زمانا! سَٺيون نه تو کان،
اسان جون خوشيون، کلون کينڪارون.
”نفيس“ جو هي نصيب آ جو
صنم سنديون، هن نرم نهارون.
*