چمن ۾ اي يارو، نه رنگ آ نه بُو آ،
سڄو سارو گُلشن اُجڙي ويو آ.
پريشان آهن بلبل ۽ ڀونئرا،
نه سُرهاڻ ساڳي نه ڪي گُل اُهو آ.
کلڻ جي ڪئي سين ته لڙڪن ورايو،
خطا ٿي اسان کان ويو حوصلو آ.
ڏسجو متان ڪٿ، ڀليو مان ته ناهيان!
مدت کان مون کي، نه دلبر مليو آ.
الاءِ ڇو اُميدون کڻي ڪر اُٿيون هِن،
وري اڄ جيئڻ تي اتساهه ٿيو آ.
”نفيس“ آ حقيقت ته سچ ناهي لڪندو،
ڪوڙي جو آخر جھڪي ڪنڌ پيو آ.
*