هي قلم جيڪو لکي دل ۾ نه ڪَج،
ڌاريون لکي پنهنجو لکي دل ۾ نه ڪَج.
مون اڃان سوچيو به ناهي ڇا لکان؟
پَر قَلم پيو ٿو لکي دل ۾ نه ڪَج.
آ سَهڻ سچ کي ٻُڌڻ ڇا ڳالهه خوب!
پَر اچي سَچ ڪو لکي دل ۾ نه ڪَج.
تون قَصيدا ٿو لِکين، بس رڳو ڪنهن شان ۾،
پوءِ ڀلا ٻيو ڇو لکي دل ۾ نه ڪَج.
تُو سُهڻيون سوچون سڀئي وڪڻي ڇڏيون،
توکي ڪو کوٽو لکي دل ۾ نه ڪَج.
تون چڙهيل پاسي ڀڄين ٿو، توکي ڪو،
نار جو لوٽو لکي دل ۾ نه ڪَج.
جوڙ ناتو نيهن جو ڌرتيءَ سان جوڙ،
جيئن ”نفيس“ هوڪو لکي دل ۾ نه ڪَج.
*