آئون لکندس اڃا
تنهنجي سورهيه سچائي ۽ ساڃاهه تي،
تنهنجي ڪانئر تي ڪڙڪي ڪرڻ ڪاهه تي،
تنهنجي منزل مٿي ۽ پرين راهه تي،
تنهنجي چاهت چري ۽ چٽي چاهه تي،
ٿي چوي دل لکان، آئون لکندس اڃا.
هي پاڙا پرين توکي پرتا هُجن،
سنگ تنهنجي سڄڻ سورهيه سرتا هُجن،
جن ويرين ڪنان، وير ورتا هُجن،
ماڻهون اهڙا امر، ۽ امرتا هُجن،
ٿي چوي دل ميان، آئون لکندس اڃا،
گار غدار تي، تو تي گُلڙا وسن،
تون اچين شل وري، توکي پاڙا پسن،
محبتي صحبتي پنهنجا ميڙا مچن،
حال دشمن سندا اهڙا اهڙا ڪجن،
ٿي چوي دل ڏسان! آئون لکندس اڃا.
جڳ چوي ٿو ميان! ڪي جٿا ٺاهي وجهه،
پاپ وارا پرين! تون پاڙا ڊاهي وجھه،
ڏيهه ڏوهارين سندا، ڪي ليکا لاهي وجھه،
ور واڳوئن مٿي، ۽ ڪٿان ڪاهي وجھه،
ٿي چوي دل اوهان! آئون لکندس اڃا.
وڙهه تيسين مٺا جيسين اڀري سوراج،
وڙهه تيسين مٺا جيسين گندو رواج،
ڪاهي ڪڙڪا ڪري ڪڍ ساڙولي سماج،
ٻول ٻيجل جيان، يا ٿي پئو ڏياج،
ٿي چوي دل منجھان! آئون لکندس اڃا.
وڙهه اڄوڪي لکڻ جو، تون عنوان ڦير،
وڙهه اڄوڪي نسل جو تون انسان ڦير،
ويٺو واهه واهه ڪرين، ڪجھ پنهنجو ڌيان ڦير،
جيءُ جهنجوڙي جيڪو، اهڙو امڪان ڦير،
ٿي چوي دل سَيان! آئون لکندس اڃا.
ڪات ڪُهاڙا کڻي ڪي اڏيون رنگ ٻچا!
هستيون، مستيون ڪي وڏيون رنگ ٻچا،
شهر پنهنجا پيا، ٿا ڇڏيون رنگ ٻچا،
ساٿ سورهيه ”نفيس“ ٿا سڏيون رنگ ٻچا،
ٿي چوي دل ڪٿان! آئون لکندس اڃا.
*