اُهي گھوٽ موٽيا، اجھو ڪوٽ ڪرندا،
جتي ڪُن ڪلاچيون، اُتي مَڇ مرندا.
هو مياڻيءَ کان موٽيو، هو دولهه ٺٽي کان،
منهنجا ڏيهه ڏُهاري، ڏهيسر کان ڏرندا.
هو صوفي به آيو، ۽ سامي به موٽيو،
مگر هاڻ ڦاهيون ۽ ڦندا نه ڦرندا.
اِهو روپلو راڻل، آ ڪارونجھر اُماڻيو،
گنگهر ڄڻ لٿا سڀ، گورا نه گُڙندا.
ويري وحشين جو ڏسي ڪو تماشو،
سانگين جا سينا، صبح شام ٺرندا.
اسان ڏينهن راتيون، جي جاڳي گُذاريون،
ليکا تن کان لالڻ، اچي گھوٽ گُهرندا.
”نفيس“ تن نادانن جا نالا ڳڻي ڇڏ،
منهنجي ديس ۾ هن جيڪي درندا.
*