پِٽيا پرائي پٽ جا.......
پِٽيا پرائي پٽ جا، حصا پتيون گھرن پيا،
چيٽ تن چکي ڏٺا، وري ڪتيون گھرن پيا
ھو روشنين جي شھر ۾، اڃا بتيون گھرن پيا،
ھي گھر ڏيئا ڄڻ ويا، اوھين جي ننڊ ۾ پيا،
اوھين جي ننڊ ۾ پيا.......
ھڻي ويا، کڻي ويا، تنھنجون منھنجون بِنتون،
لُٽيرا سڀ لُٽي ويا، جڳ پنھنجي مان جنتون،
ھو محبتون ۽ صحبتون، رھيون وڃي علامتون،
اي رھبرو، و رھنما!! اي ھمنوا اي ھمنوا!!
اوھين جي ننڊ ۾ پيا.......
ھو لاڏلا لڏي ويا، رانجھا راڻا ۽ روپلا،
ديس پنھنجي جا ڌڻي، دلير پٽ دادلا،
تڏھن ته ھن شروع ٿيا، ظلمتن جا سلسلا،
ھي معاملا، ھي فاصلا، ڪٿان اچن ٻيا ڀرجھلا،
اوھين جي ننڊ ۾ پيا.......
ڪلهوڪي سج جون اکيون، صفا ته سيل ٿي ويون،
کيئون ته ڇا ڀلا کيئون، پيا ٿا زهر ڍُڪ پيئون،
۽ ڪيترو ته ايئن جيئون، اُميدون سڀ ختم ٿيون،
واويل ۾ سڀئي ويلا، ڪنهن کي نه پئي ڪا حياءَ،
اوھين جي ننڊ ۾ پيا.......
چُرڻ ڦِرڻ تي پابندي، حقن گھرڻ تي پابندي،
عيدون، ميلا، ملاکڙا، ملڻ جھلڻ تي پابندي،
اڳيان وڌڻ تي پابندي، جھڙو جيئڻ تي پابندي،
تڏھن ته ھو چون پيا، انياءَ کي ته نياءَ،
اوھين جي ننڊ ۾ پيا.......
جو بي عقل ۽ بي زبان هُجي صنم مٽايون،
۽ پاڪ اهڙي جاءِ تي، نئون ڪعبو بنايون،
جڳ سڄو سڏي سڄَڻَ، وڏي واڪي ٻڌايون،
اڃا ناهن ختم ٿيا، هوشُوءَ، هيمونءَ جا حوصلا،
اوھين جي ننڊ ۾ پيا.......
جبل جيڏو جگر رکي، اوھين اچو ۽ ڪجھه ڪريو،
ھا پيٽ تي پٿر رکي، اوھين اچو ۽ ڪجھه ڪريو،
ڪو معرڪو مگر رکي، اوھين اچو ۽ ڪجھه ڪريو،
ھِن مياڻيءَ منجھه ملاکڙا، ڏسو ويري وڙھڻ لڳا،
اوھين جي ننڊ ۾ پيا.......
ڪيٽي، ڪينجھر ، ڪلاچي ڏس ، سڏي پئي سڏي پئي،
”نفيس“! ارڏا نينگرا، نھاري مٿِن پڏي پئي،
وريو نه ڪجهه قوم مان، ڀري آھون تڏي پئي،
سوڍا ته سنڌ سڏيا سڏيا، سجاڳ ٿيو اُٿو ٻچا،
اوھين جي ننڊ ۾ پيا.......
*