ڪاڪ، ڪوڪون ڪري، رات ساري رڙي،
سوڍو شالَ سُڻي من چانگي چڙهي.
رَس رِهاڻيون هيون قُرب ڪهاڻيون هيون،
سيئي ڪنواريون رُنيون، ماريون دردن دڙي.
ڪس لاهي قلب، ٻڌ منهنجا سبب،
گھوٽ ايڏا غضب، ڪير ڪنهن سان ڪري.
لڄ منهنجي رکي، وڃ هي پاڙا پُڇي،
ڏيل سارو ڏُکي، ڪيئن ته تهمت مڙي۔
”نفيس“ نگاهه ڪا ڪريو، ڍاٽي ڍول وريو،
ڏيهه ڏُکارو ڏِسيو، هو وري پيو وري.
*