آ منوا مُرڪي ملڻ جي وَهي
اجها يار آئي، بهارن جي موسم،
متو چهچٽو آ، گُلابن جي موسم،
هيءَ ڀونئرن، ڀنڀورين تتلين جي موسم،
هيءَ ڪاري گھٽائن ۽ بجلين جي موسم،
آ منوا مستي ڪرڻ جي وهي،
ڪٿي آهي تنهنجي وڃڻ جي وهي۔۔۔
هي چيهن، پپيهن، ٻاٻيهن جون ٻوليون،
هي ڪوئل، ڪبوترن، ڪُمرين جو ٻوليون،
چَمن سارو چُڻ بُڻ، چڙين جون ٻوليون،
ٻُڌ ڳوڀ ڳيرن ۽ جھرڪين جون ٻوليون
آهي سونهن ساري ڏسڻ جي وهي،
ڪٿي آهي تنهنجي وڃڻ جي وهي۔۔۔
هيڪل وياڪل اُجاڳيل اکين ۾،
ڪيڏا آس جا ديپ ٻآري رکيا ٿَم،
ڏئي هَٿ هوا کي شمع جي بقا کي،
ڪيڏا ڀئو بدن جا سُمهاري ڇڏيا ٿَم،
هي جوڀن جواني جيئڻ جي وهي،
ڪٿي آهي تنهنجي وڃڻ جي وهي۔۔۔
سڳوريون، سڳوريون، عيدون نه ڇڏجن،
اهڙيون پُر مسرت نويدون نه ڇڏجن،
رکيل دل ۾ دلبر، اُميدون نه ڇڏجن،
پريتم! پُرنم ديدون نه ڇڏجن،
آ چاهت ڀريا چَپَ چُمڻ جي وهي،
ڪٿي آهي تنهنجي وڃڻ جي وهي۔۔۔
تنهنجي يار ڪهڙي ادائن تي لکجي،
نماڻي نماڻي، نگاهن تي لکجي،
ماٺيڻي طبيعت، حيائن تي لکجي،
سيرت بصيرت، وفائن تي لکجي،
هتي آ تنهنجي هُجڻ جي وهي،
ڪٿي آهي تنهنجي وڃڻ جي وهي۔۔۔
اڃا ڪلهه اوهان جي گُجرين پُڇا ڪئي،
پنهنجي ڳوڀ ڳوٺاڻين ۽ سکرين پُڇا ڪئي،
پڌمڻين، ڪامڻين ۽ ڪجلين پُڇا ڪئي،
گُلن توکي ڳوليو، ۽ ڪلين پُڇا ڪئي،
اي گُل بوءِ بدن آ گھمڻ جي وهي،
ڪٿي آهي تنهنجي وڃڻ جي وهي۔۔۔
رکيون تنهنجي جيڏن، ٻيلهارن جون رانديون،
ڀڄايون ڪي ڀيڻن تو لاءِ لال مهنديون،
يادون جن کي تنهنجون، ڏينڀو ٿي ڏنگينديون،
۽ ساروڻيون سڀن کي، کائڻ پيون اينديون،
”نفيس“ ناهي پنهنجي روئڻ جي وهي،
ڪٿي آهي تنهنجي وڃڻ جي وهي۔۔۔
اي شهرِ خموشان سندا تون مسافر!
ڪري چاڪ سينا نه طوفان بپا ڪر،
پنهنجا حال اوري، اسان کان پُڇا ڪَر،
ٻه ٽي ٻولهه ٻولي اي سُهڻا نگاهه ڪر،
آ منوا مُرڪي ملڻ جي وهي،
ڪٿي آهي تنهنجي وڃڻ جي وهي۔۔۔
*
(مئي 2009 ۾ سندم ڀيڻج عبدالرسول ٿهيم جي بي وقتائتي وڇوڙي تي لکيل)