نثري نظم...
هي هن سندئي عطائون يا ڪي ڪربلائون،
سنڌڙيءَ سندي سڪينه ،
پاڻي پاڻي پُڪاري،
ڪو پينگهه پيو اصغر، تڙپي توڏي نهاري،
پاڻي اکين ڏسون پيا،
پاڻي نه پي سگھون پيا،
سنڌوءَ کي چند يزيدن فرات آ بنايو،
سُک سُهنج وارو جيون،
سڪرات آ بنايو،
اي ڪاش !
ابنِ حيدر پيدا هتي ٿئي ڪو،
اي ڪاش! ابنِ حيدر......!؟
رياست جو هڪڙو والي،
چئي ٿو ڪوڙو حوالي،
پاڻيءَ جي کوٽ ناهي،
پاڻي ته کوڙ آهي،
البته اهو ضرور آ.....
البته اهو ضرور آ.....
انتظام ڪجهه غلط آ...
اُن ويل هڪڙو چريو،
نعرو هڻي چوي ٿو،
تنهنجي انهيءَ نظام تي،نو رتن تمام تي،
وسي وسي سدا وسي لعنت سدا وسي،
هڪ ٽهڪڙو اُٿي ٿو،
ڏاڍو چريو کلي ٿو،
۽ پوءِ روئي پوي ٿو،
ساري فضا ۾ سُڏڪا گونجي ايئن پون ٿا،
فلڪ شگاف نعرا، چوڏس لڳي وڃن ٿا،
اُن ويل هڪ لوڻاٽيل، کاري پاڻيءَ ۾ وهنتل،
ها، لاش پيو ٿو گُذري، جي! لاش پيو ٿو گُذري،
ماڻهو سڀئي پُڇن ٿا، چئي ڏي هتي جا راجا!!؟
پاڻي هتي گھڻو آ، پاڻي هتي گھڻو آ.....