ڇڏ مونکي مِٺا، ڏس پاڻ پرين،
مونکي پنهنجو صنم، تون ڄاڻ پرين.
ڪري رنج ڦٽو، اڄ پيار سپون،
ڪيون نفرت جي ڇنڊ ڇاڻ پرين.
تنهنجا درد ڏنل منهنجي سيني کُتل،
تو کي ڪهڙي ڪل، رک ڄاڻ پرين.
رنگ زرد ٿيم، اکيون آليون سندم،
ڏيو مونکي شفا، سگھو هاڻ پرين.
”نفيس“ تولاءَ کَڙو، لال هاڻ لڙو،
هن مند مڙو، مون وٿاڻ پرين.
*