مون تي يقين نه توکي، ماڻهن ڪنان پُڇي ڏس،
ٻئي جو ٿيان مان ڀلجي، سڀ زندگيءَ ۾ ناهيان.
هونئن محفلن جي مونکي، دعوت ملي ٿي اڪثر،
تو کان سواءِ شامل، ڪنهن ڀي خوشيءَ ۾ ناهيان.
جو ڪجھ به آئون آهيان، تنهنجي ڪري ئي آهيان،
سچ تون سُڻائي ساجن، ڇا بيوسيءَ ۾ ناهيان.
تون منهنجي سر زمين تي، روشن چراغ آهين،
جنهن تي ٻران پچان ٿو، جو بزدليءَ ۾ ناهيان.
هي منهنجو حوصلو آ، جو سڀ ستم سهان پيو،
نه ته زندگيءَ جي هوندي، آئون زندگيءَ ۾ ناهيان.
تون مرمري پٿر جي، ڪا مورتي تراشيل،
جنهن لاءِ جھُڪي حياتي، ڇا بندگيءَ ۾ ناهيان؟
چشمِ زَرين، ڏسان ٿو، ڍڪ مئه سندا پيئان ٿو،
پوءِ ڀي ”نفيس“ نرمل! ڪنهن ڀي غشيءَ ۾ ناهيان.
*