تنهنجا سَڏَ سائين، اذانِ فَجر جيئن،
تو کان منهن مٽائڻ، سراسر ڪفر جيئن.
ڪيڏا ميڙ ماڻهن جا، موهي وڌا ٿئي،
سندءِ سونهن سُهڻا، سراپا سحر جيئن.
جڏهن تنهنجون ديدون دنيا کان هَٽن پو،
ڀلي پوءِ ملجو، ناهيون بي صبر جيئن.
اگر جي اجازت، عقل ڏي اچڻ جي،
هليو يار اچجانءِ، هر ڪنهن پهر جيئن.
۽ تنهنجي اچڻ جي، ڏني پَڪَ هَوا آ،
اُٿي مَهڪ ڪيڏي گُلابي عطر جيئن.
تنهنجي سونهن کي سجدا ڪندا ئي رهياسين،
تنهنجا پير پيارا، محراب ۽ ممبَر جيئن.
”نفيس“ تنهنجي نيڻن جي بخشش ڇا ڀانئيان،
متي مَن ۾ مانڌاڻ، ڪاري اکر جيئن.
*