هي ”حرامي ڍورو“، هوءَ ”ڪريڪ ڇاڻي“،
ٻيٽَ سڀ ٻُڏي ويا، پَٽن مَٿ پاڻي،
سمونڊ مون سان سُڃ ڪَئي،ٿيو وتان ويڳاڻي،
جيجل جوڳياڻي، ٿي ڍونڍيم ساري تَڙَ کي،
*
تَڙ تَڙ ڍونڍي ماءَ! آيس سامونڊين کي،
نه سي ساڳيون ڀيڻيون، نڪي سندن ساءِ،
ٻيڙيون سڀ ٻُڏي ويون، نه هلن ٿا هوڙا،
گھوڙا ڙي گھوڙا! ڪيڏي سُڃ سمونڊ تي،
*
سُڪين شال سمونڊ! لهر نه لهي لوڪ،
تو هر پُٽ ملوڪ، ٻوڙيو ٻيائي ڪري،
*
لهر لهر هڪ لاش، آيل! ابابڻ جو،
انڌو ڏس آڪاش، پيو ڏُکوئي ڏُکين کي،
*
جيڏل! جُڙيل هوءِ، تو وَر وَريووير مان،
مُنهنجو ڪو ڏٺوءِ، پُڇج پَتيءَ کان پنهنجي،
*
پئي سينگھاري سيڄ، اجھو ايندم سُپرين،
پاڻهي ٿيندم ويڄ، ڇُٽندا ڦَٽ فراق جا،
*
ڪيڏا طعام تري، رکيائين ريسَ مان،
پُٽم هوندو بُکيو، کائي پيٽ ڀري،
قادر شال ڪري، موٽي مِلِنمَ سُپرين.
*
پئي ڀڄائي ڀيڻ، مهندي گھوٽ ادل سندي،
سيڄون سڀ سُڃيون پيون، هر هر اچن کيڻ،
نِير وهائي نيڻ، ساري ۽ سُڏڪا ڀري.
*
جي هُجن ها هِتي، ته اچن ها سي اڄ،
هينئڙا! هوتن سواءِ، “وانول” وانگي وَڄ،
دل نه تن تان کڄ، جي ويا ويچارا ويرَ ۾.
*
سمونڊ ڪيڏي سُڃ ڪئي، نه سئوٽ، ماسات، ماءَ،
پيءُ پاڻيءَ ٻوڙيو، نه چاچو، مامون، ڀاءَ،
نه خبر آئي خير جي، جَرَ تي اڄ انياءَ،
سورن جي ته سماءَ، اجل آندي اوچتو،
*
جيڏيون لهرون تيڏا لاش، آيل اباڻن جا،
انڌو اڄ آڪاش، ڏُک نه ڏسي ڏيھه ۾.
*
اڳي مينهن وَسن، هيل وٺو موت،
جھڙا ڪي اڇوتَ، هُجون ڌارئين ديس ۾،
(هنن بيتن ۾ اُنهن ذاتين، برادرين، رشتن ناتن ۽ اُنهن جاين، جڳاين، ٻيٽن ۽ ڍورَن جو ذڪر ٿيل آهي جيڪي اُنهيءَ وقت طوفان ۾ تباهه ٿيا هئا)