واعدو وفا جو آيو ياد آيو،
جُدا تون نه آهين، جُدا مونکان سايو.
ڏوهي تون به ناهين، ڏوهي مان به ناهيان،
مگر سوال هڪڙو، تو ڇا کان ڀلايو.
اِها زندگي آ، يا سِڪو مَٽا جو،
اسان پنهنجي ڪيفيت کي هر پل مٽايو.
اُهي پڊ پيرا، جنهن پَلَ ڏسان ٿو،
ڪيان خوب سجدا، ٿو گردن جھڪايو.
اُهو ڪهڙو جيون جو جيئندا رهون پيا،
جُدا تو کان جانان! آ جيئڻ اجايو.
”نفيس“ تنهنجي نيڻن سندي ڇا عطا چئون،
سڌي ڳالهه آهي انهن آ ستايو.
*