سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”نگر نگر ۾ اوهان جي خوشبوءِ“ اوهان اڳيان پيش ڪري رهيا آهيون. هي ڪتاب نامياري ليکڪ ۽ شاعر نورالدين نفيس جي شاعريءَ جو مجموعو آهي.
جبري حالتن خلاف قلم جي تقويت جو اندازو سائين نورالدين ”نفيس“ جي هن ڪتاب ”نگر نگر ۾ اوهان جي خوشبوءِ“ مان چڱيءَ طرح لڳائي سگهجي ٿو، جنهن ۾ بي معنيٰ زندگيءَ کي معنويت سان روشناس ڪرائڻ جا رستا ۽ ڪنهن به جابر جي اکين ۾ پنهنجي اندروني متل باهه جا اُلا پسائڻ جون مڙئي رمزون سيني ۾ لهندي محسوس ٿينديون، موجوده دور ۾ جتي مزاحمتي ادب جي کوٽ شدت سان محسوس ڪئي پئي وڃي، اتي يقينن نورالدين ”نفيس“ ٿهيم جي هيءَ تصنيف سنڌ ٻوليءَ جي مزاحمتي ادب ۾ اهم جاءِ والاريندي.
ھي ڪتاب سمبارا پبليڪيشن، حيدرآباد پاران 2018ع ۾ ڇپايو ويو آهي. ٿورائتا آهيون سمبارا جي سرواڻ ساجد سنڌيءَ جا جنھن ڪتاب جي ڪمپوز ڪاپي موڪلي سنڌ سلامت ڪتاب گھر ۾ پيش ڪرڻ جي اجازت ڏني.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
ٻه اکر ؛ آدرشي دور جي پُڪار
ڀيٽا؛ گونگي درد کي زبان ڏيندڙ ڪوي
سھيڙيندڙ پاران ؛ ڌرتيءَ سان عشق جي خوشبوء
اسان جيئن جيون، گذاريو ته مڃجي،
ڪونجن قطارون،ڏسي روئي ڏنوسين،
وري بدنظر جي، نظر ٿي وياسين،
ڦَٽَن تي ڦَٽڪا لڳن پيا ليڪن، چوي ٿو نينگر پُٺي پَئي ٺَپجي،
پاپي تنهنجي پاپ جا پاڙا پَٽجي پَٽجي پَٽجي ويندا،
ڏيهه ڏکارو ڏسي ماءَ پياري نه روءُ،
نماءَ شام ٽاڻي نمائش بدن جي،
ميلا ۽ عيدون اوهان کي مُبارڪ،
نگر نگر ۾ اوھانجي خوشبوءِ،
تنهنجي هٿن ۾ آهي، زندگي ڏيو نه ڏيو،
منهنجي خودي بي خوديءَ کي ڇڏي ڏيو،
اجھو بس اُڏاڻا، پکي ڍنڍ جا هِن،
وري ڪوبه بادل بنجي نه برسي،
ڪيڏا پاڪ جذبا ۽ رشتا ٻڏي ويا،
زندگي، زندگي، زندگي، ضد نه ڪر،
مخالف هوائن کي ڏسي، ڇو ته روئين پيو؟
گُلن ڦُلن ۽ چَمن جون ڳالهيون، جڏهن به نڪتيون روئڻ اچي ويو،
چمن ۾ اي يارو، نه رنگ آ نه بُو آ،
اشڪباري مٿي، بحث جاري آهي،
ٿا ڇڏي بس وڃون، هيءَ گھٽي ڇا ڪجي
توکي ڏسڻ جو گناهه ڪيو جن، ڪٿي ٿيون ڪن سي ثواب اکيون،
گُلن سان محبت، ڪرڻ وارا ڀونئرا،
اها شام بوءَ آ، اوهانجي ڪري،
دل چري ايئن وري، ڏچي ۾ نه وجهه،
جڏهن عشق جو ڪٿ، حوالو کنيو ويو،
جنونِ شوق ۾ آھيان، ڇڏيو جفا نه ڪريو،
گھُٽجي گھُٽجي ،سُڏڪا نڪتا،
هانو ٻاري نه وڃ، ساهه ساڙي نه وڃ،
ڏيئا ٻرن پيا، ٿو ڀانئيان هو اچي پيو،
کُليل ھُن دريءَ مان، بجلي پئي چمڪي،
اُهي گھوٽ موٽيا، اجھو ڪوٽ ڪرندا،
اوهان جون جيڏيون، اُچيون ديوارون،
بهار جو ڏس عجب زمانو، گُلاب ۾ ڪا سُرهاڻ ڪانهي،
نه تون ٿي مڃين، نه دل ٿي مڃي،
محفل ۾ تنهنجو اچڻ ايئن لڳو هو،
اوهان جون اکيون، مٺيون باداميون، اسين سڄا ئي صحرا ستايل،
تنهنجا سَڏَ سائين، اذانِ فَجر جيئن،
دنيا جا سُخنور، ڏٺا سين، ٻڌا سين،
جفائون اڳيئي، ستمگر ۽ مُجرم،
نه ڄاڻي نه ڄاڻي جيڪو پيار ماڻهو،
ادائن تان قربان، نگاهن تان صدقي،
هَلڻ هُن جو اهڙو، ببر شينهن جھڙو،
اوهان جي ارڏي، ادا ٿي ماري،
نقابن کان توبه، حجابن کان توبه،
اوهان کي آهي جفا جي ڳولا،
ھر طرف ھيڏو حشر، ملڪ ميدان ڪربلا،
هي قلم جيڪو لکي دل ۾ نه ڪَج،
هي ته ڳالهيون سڀ پُراڻيون، انقلابي ڳالهه ڪَر،
محبت جي غذا ڏيئي، جنهن خوب نپايو،
گھٽيءَ گھٽيءَ ۾ گلاب پتيون، وڇائي ڇڏيم اوهين نه آيا،
ڪيئي ٺاهه ٺَڳن سان، ٺڳن ئي ٺَڳيو ٿئي،
تُنهنجي ظلمن ڪنان، هُو آ ڌاڙيل ٿيو،
جُڳن کانپوءِ جوءَ منهنجي ۾ جاني جهوڌو جوان مليو،
هن بگهڙن واري بستيءَ ۾، ڪو باغي بابو ڀاءَ اچي،
اسان جا جذبا جوان جذبا، اوهان جون سوچون صفا ڪي پوڙهيون،
هي پتيون گُلاب جون، يا لبڙا هِن جناب جا،
اسان فرض واجب، سمجھي ادا ڪيو،
روز ڄيرا ٻرن اوهان جي شهر ۾،
هر پاسي هوڪا، تنهنجي حسن جا،
چوٽيءَ جي چمڪار تي، هڪ با وِضو بيهي رهيو،
ڇير جي ڇمڪار ٿَئي، ته لوڪ جاڳي پيو،
پٿر ڪنهن به دشمن جو، ماري نه سگھيو،
اسين نيهن ناتو نڀائي سگھون ٿا،
ڇڏ مونکي مِٺا، ڏس پاڻ پرين،
ڦٽن تي ڦٽڙا، ڦِٽن ڦُٽن پيا، دوا ۽ دارون ملڻ ئي مشڪل،
هنيا اٿئي هزارين، تکا تير ڪيڏا،
اسين روئون ٿا، کِلن ٿا ماڻهو،
اسين دل لڳايون، لڳايون ته ڪنهن سان،
واعدو وفا جو آيو ياد آيو،
ڪاڪ، ڪوڪون ڪري، رات ساري رڙي،
ٻيون خطائون ٿيون لکين، اهڙي خطا پهرين نه ٿي،
ڪير سڻي سنسار جون ڳالهيون،
تنهنجي قدم قدم تي، سجدا هزار منهنجا،
مون تي يقين نه توکي، ماڻهن ڪنان پُڇي ڏس،
ياد ايندا اٿم، ڏينهن ڏنگيندا اٿم،
سواءِ سڄڻ جي سڀئي سور راتيون،
خوشين کي به ڀانڪر پائي ڏٺو اٿم،
توکي ڏسڻ جو، نشو ٿي ويو آ،
ڳالهه تو جا ڪئي، ڳالهه واهجي ٺهي،
سڄڻ ساٿ تنهنجو ڪڏهن ڪونه ڇڏبو،
مونکان جواني ۽ جوڀن کسي ويا،
رنگ وَ بوءِ ڪونه رهيا، آ چمن روئي ڏنو،
جھٽ پٽ جيءُ تو ڇڏيو جهوري، ڇا ٿو ڀائين بخش ٿيندين!؟
سدا جيءُ سنڌڙي منهنجي ماءُ
لکي نه سگھندس لکي نه سگھندس.....
هيءِ سجاول آ، هيءِ سجاول آ......
پاڻي پوءِ پاڻهي ٿي پئي........
سُهڻي سنڌ جي صورت هڪ پاسي....
سا گھٽي منهنجي دلبر سندي ٿا چون......
پنڊي تو تي آهي ميار.......
اوکيون ڪڍ آڙاهه مان، اي عربي آقا،
صبر ۽ شُڪر کي ڪنديس ڪُڄاڙو،
آس انهيءَ آسري، جيڏيون ٿيو جيئڻ،
جيڪي جيءَ جُڙيوم، سو ڪنان قلب قريب،
متان وسين مينهن، پريتم آهي پنڌ ۾،
اُها گھڙي، اُهو پَل، وساريان وسري،
جت تو مانگر ماريو، اُتي مَڇَ مِڙيا،
بر ۾ وڻ هيڪڙو، پکي، پنجاهه سئو،
ايءَ نه وَڙ سندوءِ، جي ڪوڙن ڪين ڪُڇين،
هي ”حرامي ڍورو“، هوءَ ”ڪريڪ ڇاڻي“،
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
