اسين نيهن ناتو نڀائي سگھون ٿا،
انهيءَ ابتدا کي پڄائي سگھون ٿا.
زاهد ! اسان جو، نه ڪم مسجدن سان،
صرف سر سڄڻ در نوائي سگھون ٿا.
ستارو! اسان جو آهي يار جي وَس،
ريجهي ته قسمت بنائي سگھون ٿا.
رکي سِر اَڏيءَ تي، لڳائي سون بازي،
اڄ به پنهنجي هستي وڃائي سگھون ٿا.
اسان جو سَفر، اڃان آهي جاري،
پنهنجو پاڻ ڪنهن جاءَ پڄائي سگھون ٿا.
ستمگر زمانو، ڀلي پيو ستائي،
اسين پڻ انهيءَ کي ستائي سگھون ٿا.
بظاهر ”نفيس“ رهيو ڪجھه نه آ،
مگر اڄ به ڪافي لُٽائي سگھون ٿا.
*