توکي ڏسڻ جو گناهه ڪيو جن، ڪٿي ٿيون ڪن سي ثواب اکيون،
ڪيــــڏا نه ماڻهــــو موهـــي وڌا ٿـــن، تنهنجون خماريل جناب اکيون.
رنـــــدن جـــــو رستـــو روڪــي وڌائــــون، شــــراب خانه ڇڏي ويا سي،
واعـــظ وضـــو تي ويــــا ٿي هَر هَر، جادوگـــــريءَ جو حساب اکيون.
اســـان جـــو رستـــو تمــــام ڀٽڪيـــل، اوهــانجون اکيون امـــام آهن،
انــــڌيرا آنڌيــــون ٽــري وڃـــن ٿــا، جــڏهن ڇـــڏين ٿيون حجاب اکيون.
اوهيـــن ڀلــي ڪجھ لڪـــايو ليـــڪن، اکـــيون اوهان جون پيون ٻڌائن،
ٿـــوري مـــحبت توکـــي به آهــي، کليـــل لڳــن پيـــون ڪتاب اکيون.
گُلن ڦُلن جي ڳليءَ ۾ ڳالهيـــــون، جڏهن به نڪتيون مٺا اوهانجون،
تڏهـــن قسم ســـان لڳيـــون اوهـــانجون، گُلاب کان وڌ گُلاب اکيون.
آهــــي زمــــانو ظـــالم مڃـــــــان ٿـــــو، مڃــــو اوهيــــن پڻ سُريلا ماڻهو،
ڏيـــــئي محبـــــت ڪيـــــــڏي وڃــــن ٿـــا، ”نــفيــــس“ کولي نقاب اکيون.
*