سڄڻ ساٿ تنهنجو ڪڏهن ڪونه ڇڏبو،
گھڻن دشمنن کي، دسي نيٺ وڃبو.
مون کي هُونئن جيئڻ جو رهيو شوق ناهي،
جيڪو پل به جيئندس، تنهنجي لاءِ جيئبو.
۽ ميت تي منهنجي، متان لُڙڪ لاڙين،
متان روح تڙپي، ۽ گھٽ وڌ چوي ڪو.
سڀئي معاف توکي، جفائون دغائون،
ڏنئي ڏُک ڪيڏا، ڪنهن کي ڪو نه چئبو۔
”نفيس“ نينهن اسانجو پراڻو نه ٿيندو،
ستم سڀ سڄڻ جو کڻي سِرَ تي سهبو.
*