سانوريون نينگريون پنڌ ۾ ٿَڻَ لُڏن،
ڄيٺ ۾ ڄڻ پيا انب جا وَڻ لُڏن.
دور ريٻاريون ڄڻ وڻنِ ٽاريون،
وائري ۾ پيا ڪيترا ڌَڻ لُڏن!
ڇا اُتر جي تپت تو وساري ڇڏِي؟
روز جهولا لڳن انب جا وڻ لُڏن!
پيار تنهنجو پرين ايترو ويجهڙو!
دل دَهڪِجي وَئي ڪئن نه ڏانوَڻ لُڏن!
هيءَ به آ شاعري جنهن سَرءُ ڪانه آ،
روز بادل وسن روز سانوَڻ لُڏن!