شاعري طبيعت تي
ايترو ته ڇانئي آ،
هيءَ اُڀام ڇولين جي
ڄڻ ته ٻوڏ آئي آ!
ڪيترو اَلُوٽ آهيان
پوءِ به مان اَٽوُٽ آهيان
مَڌُّ ۾ رَتا ڪيئي
شعر لِڙکڙائن ٿا.
پوءِ به اَتّ اَنڀوءَ سان
ڪينرو وڄائن ٿا؛
جيءَ ۾ جهمر آهي
يار سَوَ ڪَٺا آهن
وارَ هِنَ حياتيءَ جا
ساٿ جن سَٺا آهن؛
چؤطرف زماني جا
ڏاڍ ۽ ڏمر آهن.
پوءِ به گيت بَرسن ٿا
اُڀَّ ۾ ڇمر آهن؛
ڪير شعر ٿو جوڙي؟
بَندَ ڪير ٿو ٽوڙي؟
هيءَ اڀامَ ڇولين جي،
هيءَ اڏامَ ڇولين جي،
اڳ ڪڏهن نه آئي آ،
ڪيتري سُهائي آ!