هيَ ننڊَ به امرت وانگر آ!،
اڌ رات، وڇوڙيل وهه جهڙا
پل پهر نه آهن پيالن ۾،
اڄ منهنجا نيڻَ اُجالن ۾
هن ڌرتيءَ جي انڌيارن مان
واجهائن ٿا،
۽ تو کي ويجهو پائن ٿا؛
هيءَ ڌرتي ڪيڏي ڪاري آ!
انڌياري آ!
۽ تنهنجن منهنجن هِردّن جي
ڦولن تي ڪيڏو ڀاري آ!
هن ڌرتيءَ تي
توکي مون کي کلڻو ناهي
ڏينهن ڏٺي جو ملڻو ناهي؛
لنگههَ لَڪن ۾ سوڙها آهن،
ڳوڙها آهن
ماڪ ڦُڙَن ۾ باک ڦٽيءَ جا
تن سان تون مُنهن ڌوئين ڇو ٿي؟
روئين ڇو ٿي؟
دور سَهي، پر ويجهو آهين
منهنجي سپنن ۾ تون سَرتي!
هيءَ ڪاري، انڌياري ڌرتي
سُپنن جي بي انت نگر تي
اُن جو ڪوئي وَسُّ نه آهي،
آءٌ، ستارن تان سپنن ۾
آءٌ، هلي آ.—