ڪجهه به نه ٿو اڄ ڀاسي من کي
سانت سمندر جيڏي آهي
جنهن ۾ آءٌ سمايل آهيان،
آسمانَ جي نيري ڪُنَ ۾
نيروٽيءَ جي نيڻن وانگر
گهُوريان ٿو، گهٻرايل آهيان.
ڪيڏي سانت وڇايل آهي
جهر مر جهر مر تارن پُٺ تان
جن جي حَدَّ حسابُ نه آهي!
ڪنهن پينوءَ جي پاندَ جيان ڄڻ
هي سارو ڪجهه پالهو آهي؛
ڇا، هي سڀ ڪجهه خواب نه آهي؟