”توڙي ڏور اُسَهڻو آهيان
آءٌ اوهان ۾ رَهڻو آهيان“
پر هُو مون کي ڪونه ٻڌن ٿا
لُڙڪ اگهن ٿا، پوءِ چون ٿا
”هن جا گيت ته سپنا آهن
”پر هي سُپنا سَچّا آهن
”آزاديءَ جي وِکَّ وِکَّ تي
”هن جا پيرا چِٽّا آهن،
”گونجَ نه اڳتي تن جي گهٽبي
”گيت ته ناهن جهَرڻا آهن،
”امر گيت جي بارش وانگر
”ٿَر بَر وَر وَري ورڻا آهن؛
” هن جا ڀاڳ سَنوَرڻا آهن،
”هن جا گيت نه مرڻا آهن.“
پوءِ ڪو مون کي ڳائي ٿو
چنڊُ ڳليءَ ۾ چمڪي ٿو
سارو عرش منوّر آهي.