هي شاعر جي لهرائن ٿا
هي جيڪي آداب عرض ڪن،
جن کي ڪو به ضمير نه آهي
سچَّ چوڻ کان ڪيٻائن ٿا
ڏاڍ ڏمر کان گهٻرائن ٿا،
بي درديءَ کان داد گهُرن ٿا
بي شرميءَ سان شرمائن ٿا،
ڪورُ ڪورُ تي جئن ڪي ڪتّا
جن جي چيلهه ڀَڄي پوندي آ،
ڪنهن جي اوبر ڏانهن نهاري
رڙهندا آهن پيٽ سهاري،
هي به ائين ئي واجهائن ٿا
پنهنجي جهولي ڦهلائن ٿا.
هي شاعر جي ڪانئر آهن
جن ٻوليءَ جي سَگهَّه وِڪي آ
جن کي ڪو به ضمير نه آ.