هي نيلو پيلو گهاگهرو
جنهن جي ڪورَ ڪيسرَيِ آهي،
هي سنڌ نگر
۽ اُن جي وانڍين ۾ ويلا
مون کي ڪيترا نه پيارا آهن!
مان جو دنيا گهُمي موٽي آيو آهيان،
پنهنجي ماتر ڀوميءَ ڏانهن،
۽ اُن جي پيرن وٽ
مون پنهنجي ڪوتا ڦُلن جي ڇاٻ وانگر
ڀري رکي آهي،
سوچان ٿو ته دنيا جا
سارا مهان ڪوي به ته آخر مٽي ٿي ويا،
پرواهه نه آهي
جي دنيا منهنجي اُنهن سان ڀيٽ نه ڪري!
منهنجي امرتا ته اِنهيءَ مٽيءَ ۾ آهي
جنهن ڏانهن آءٌ موٽي آيو آهيان،
جنهن کي ائين ڳائي
مان اُن ۾ سمائڻو آهيان
جيئن ڀاڳُوڀانَ وڳهه ڪوٽ کي ڳاتو هو.