ڪوڏَ ڪئن ڪناري تي
سمنڊَ کي سَمايو آ؟
شورُ تو ڪڏهن اُن ۾
هانوَ سان هنڊايو آ؟
اِيئن ڪَنَّ آهن جي،
هِن سٽاءَ ساري کي
پاڻَ ۾ سَمائن ٿا
ڪوڏُ جئن ڪناري تي!
چَپَّ چُپِّ آهن پر
نيٺ هانءُ ڀرجي ٿو،
نيٺ سِپَّ مان اُڀري
سمنڊُ جيئن گرجي ٿو؛
بس اِها تَمنّا آ،
’ڪوڏَ جِئن اگر چاهيان،
شاعريءَ ۾ پنهنجي
سمنڊُ ڪيئن ڦهلايان؟