هي سنڌوءَ جي ڇَرَ ۾ تنهنجو
لاش پيو آ
عطر عَبير جي اُن ۾ ڪائي
اَڄُّ به خوشبو آهي،
تنهنجي موت حياتيءَ ۾ ڄڻ
ساڳو جادو آهي!
باقي تنهنجي ساري سئنا
اُڏري وَئي!
ڄڻ پڃري مان ڪائي مئنا
اُڏري وئي آ!
آءٌ پُڇان ٿو هي تو کان، ”ڇا
”اَڄُّ به تنهنجا نيڻ ڏسن ٿا
”تلوارن جا تيج هوا ۾؟
”ٻيهر رُت جا ريج هوا ۾؟
”هُرندڙ ڪائي هيج هوا ۾؟
”يا تون منهنجي نظم لکڻ لئه
”ماريو ويو هُئين؟“