سارو عرش منوّر آهي
چَنڊُ ڳليءَ ۾ چمڪي ٿو،
دور ڀٽائيءَ جي بستيءَ ۾
سَچَّلُ پنهنجي سرمستيءَ ۾
بيٺو مون کي تاڙي ٿو“
چنڊُ ڳليءَ ۾ چمڪي ٿو
سارو عرش منوّر آهي.
ڇا هي منهنجو ئي گهر آهي؟
ڇا هي منهنجو ئي بستر آهي؟
جنهن وٽ ڪوئي روئي ٿو؛
چي، ”هي شعر اڌورو آهي
”ويٺي ڪالهه لکيائين ٿي جو
”جهونگاري سوچيائين ٿي جو،
”ڀانيان ٿو اڻ پورو آهي.“
ڀرسان ڪوئي سوچي ٿو،
”بس هي هاڻي اچڻو ناهي
”پُورُ پَتڻ جو پويون آهي
”ڪٿي وڃي ٿي ناوَ نه ڄاڻان
”دور ڪنارا مان نه سڃاڻان.“