هي جو انڌياري ڌرتيءَ تي راڄُ ڪري ٿو
ماڻهو نندا ڪن ٿا هُو جنهن وقت مري ٿو؛
سِجُ اُڀري ٿو هُن جا سَڀُ ڪرتوُت ڏسن ٿا
هُن جي ڀُر ڀُر مِٽيءَ ۾ سؤ ڀوُت ڏسن ٿا،
۽ هو پاڻ مٽيءَ سان مٽي ٿو ويو آهي
ڪئن چئجي ڪنهن وقت هتي هو جي ويو آهي!
جيڪو هُن کان پوءِ اچي اَڀمانُ چکي ٿو
ڪونه لهي ٿو، ڪُرسيءَ تي جي پيرُ رکي ٿو
ائن سمجهي ٿو ”حال ته من کي مرڻو ناهي
”ڦهڪو کائي ڀڀُّ مٽيءَ جو ڀرڻو ناهي،
”مون کان اڳ ۾ جي آيا تن وانگر مون کي
”مرڻو ناهي، مرڻو ناهي، مرڻو ناهي!“