ڪينواس تان ميسارجي ويل منظر
خبر ٻڌڻ سان منھنجي جسم ۾ ڏڪڻي شروع ٿي وئي، ڪاوڙ ۽ ڏک جي احساس وچان ڏڪڻ لڳس. مونکي اِها ڪيفيت تڏهن ٿيندي هئي، جڏهن ڪا اوچتو موت جي خبر يا ڪنھن جي آپگهات بابت ٻڌندي هئس. اُن وقت منھنجي جسم ۾ اها ڪيفيت پيدا ٿيندي هئي، مونکي ايئن محسوس ٿيندو هو ڄڻ منھنجو جسم پيرالائيز ٿي رهيو آهي ۽ دماغ جون نَسُون ڦاٽڻ لڳيون آھن. اھڙي قسم جون خبرون ٻڌي، مان پنھنجو پاڻ ۾ ڪونه رھندي ھيس، منھنجو دماغ ماضيءَ جي انهن ورقن کي اٿلائڻ ۾ لڳي ويندو هو... ھا منھنجو ماضي...آئون ڪاليج جي ڏينھن ۾ تمام گھڻي محنت ڪندي ھئس. مونکي پڙهائيءَ سان تمام گهڻو لڳاءُ هوندو هو، سدائين اِها ڪوشش هوندي هئي ته سُٺين مارڪن سان پاس ٿيان. هونئن به مون کي ڪنھن به صورت ۾ سٺيون مارڪون کڻي، سنڌيونيورسٽيءَ پِھچڻو هئو. منھنجي پاڙي ۾ رهندڙ منھنجي سھيلي سورٺ به گذريل سال سنڌ يونيورسٽي ۾ پڙھڻ لاءِ وئي، کيس ڏسي، ويترمنھنجو لڳاءُ وڌي ويو ۽ منھنجي ريس به چوٽ چڙھي وئي هئي. نيٺ اُھو ڏينھن به آيو، جو يونيورسٽيءَ جي فائن آرٽس جي شعبي ۾ منھنجي داخلا ٿي وئي انڪري جو مونکي فطرت سان بي پناهه محبت ھئي، منھنجي دل چوندي هئي ته ڪائنات جي هر تخليق کي پنھنجي ھٿن سان ٻيھر چِٽيان ۽ اُن ۾ پنھنجي مرضيءَ جا رنگ ڀريان. اُهي رنگ جيڪي منھنجي روح ۾ آهن. اُهي رنگ جيڪي منھنجي خوابن جا رنگ آهن. اُهي رنگ جيڪي منھنجي جذبن، اُمنگن ۽ احساسن جا رنگ آهن. مان پنھنجي چٽيل تصويرن ۾ بس رڳو خوشين جا رنگ ڀريان جيڪي سدائين جرڪندا رهن. يونيورسٽيءَ ۾ داخلا ٿيڻ کانپوءِ بابا مون کي ڄامشوري واري بس ۾ ويھاريو ۽ ڪنڊيڪٽر کي تاڪيد ڪيائين ته مونکي يونيورسٽيءَ جي گيٽ وٽ لاھي جتي سورٺ اڳ ئي مونکي وٺڻ لاءِ اچڻي هئي. مان سفر دوران ھڪ اڻ ڄاتل خوشيءَ واري ڪيفيت ۾ مبتلا ھئس، پنھنجن خوابن کي ساڀيان ڏيڻ جو وقت اچي رهيو هو. جنھن ڪري مان پنھنجو پاڻ ۾ نه پئي ماپيس. سفر دوران بَسِ جي دريءَ مان نظر ايندڙ هر نظارو وڻي رهيو هو، سمورن نظارن جا رنگ منھنجي جذبن سان ملي اڃان به سهڻا محسوس ٿي رهيا هئا. هر نظارو ڄڻ منھنجي ذهن جي ڪينواس ۾ قيد ٿي، منھنجي روح ۾ رَلي رهيو هو. ڪچڙي شام ڌاري مان ڄامشوري جي سرزمين تي پهچي ويس. جتي سورٺ منھنجي انتظار ۾ بيٺل هئي، مان بسِ مان لٿس ته سورٺ مونکي ڀاڪر ۾ ڀري ويلڪم ڪيو ۽ مانُ ڏيندي منھنجي ھٿ مان هڪ بيگ ورتو، جو مون پاڻ سان ٻه بيگس آنديون هيون. ھڪڙي بيگ ۾ ڪپڙا ۽ ٻيو ضروري سامان، جڏهن ته ٻي بيگ ۾ رنگ، بُرش ۽ منھنجي آرٽ جو اثاثو. مون کي ننڍپڻ کان رنگن سان عشق ھو، مونکي رنگ برنگي شيون وڻنديون هيون، ننڍي هوندي جڏهن بليڪ اينڊ وائيٽ ٽي وي ڏسندي هئس ته ٽي وي ڏسڻ دوران اسڪرين تي پنھنجي پسند جا رنگ ڀريندي هئس. منھنجا خيال ايڏا ته پُختا ۽ پڪا ٿي ويندا هئا جو بليڪ اينڊ وائيٽ اسڪرين تي مونکي هر چُر پُر رنگين نظر ايندي هئي. مان جڏهن سامائي هئس ته مونکي پنھنجي ئي اندر ۾ عجيب رنگ ڦٽندي محسوس ٿيا هئا. مونکي لڳندو هو ته رنگ آهن ته زندگي آهي، نه ته ڪجھه به ناهي. نومبر جي سُرمئي شام ھئي، مونکي ۽ سورٺ کي اجرڪ ويڙهيل ھئا. اسان خوشيءَ وچان ٽھڪ ڏينديون، ڳالهيون ڪنديون ھاسٽل پهچي وياسين. سورٺِ جي روم ۾ داخل ٿيوسين، جنھن ۾ نظر پوڻ سان ڏٺم ته ساڄي پاسي ٻه سنگل بيڊَ ۽ کاٻي پاسي به ٻه سنگل بيڊ پيل هئا. وچ ۾ ٿوري جڳهه خالي ڇڏيل ھئي جتي ھنڌان هنڌان ڀڳل ھڪڙي پراڻي ٽيبل ۽ ٻه ڪرسيون پيل ھيون. ساڄي پاسي بيد تي ٻه سھڻيون ڇوڪريون ويٺل ھيون، جيڪي ڪجهه پڙهي رهيون هيون، مون تي نظر پوندي ئي، ٻئي اُٿي مون ڏانھن وڌيون، سورٺ کين منھنجو تعارف ڪرائيندي چيو:
“هيءَ آهي منھنجي سرتي سنڌُو، جنھن جو ذڪر توھان سدائين ٻڌنديون رھيون آھيو.”
سورٺ مون سان پنھنجين سرتين جو تعارف ڪرايو،
”ھيءَ ڪونج آهي.”
ڪونج مُرڪي مون سان ھٿُ ملايو، ھُن ٻي ڇوڪريءَ جو تعارف ڪرائيندي چيو ته: ”ھيءَ گيتا آهي.”
گيتا مون سان ڳراٺڙي پائي وڏي پاٻوهه مان ملي. گيتا جي ملڻ جي انداز، مون کي پهرين ئي ملاقات ۾ ڄڻ پنھنجو ڪري ڇڏيو. سورٺ مون کي چيو ته: ”ڀرسان واش روم آهي، تون فريش ٿي اچ ته چانهه پيئون.”
مان فريش ٿي آيس، تيستائين سورٺ چانهه به ٺاهي آئي. چانهه جون چُسڪيون ڀريندي، خوب ڳالهيون ڪيونسين. رات جي ماني کائي، هاسٽل جي پارڪ ۾ اچي ويٺيونسين، نومبر جي هلڪي ٿڌڙي رات ۽ چانڊوڪي جنھن ۾ بيدمشڪ جي پنن جي سَرسراهٽ، هلڪي هوا سان عجيب ڪيفيت پيدا ڪري رهي هئي، مونکي اُهو سڀ ڪجهه نئون نئون ۽ وڻندڙ محسوس ٿي رهيو هو. چانڊوڪي الائي ڇو وڌيڪ چِٽي ۽ اُجري لڳي رهي هئي، جنھن ۾ سمورا منظر جَرڪي رهيا هئا. ايئن پئي ڀاسيم ڄڻ هر شئي کير ۾ وهنتل آهي. مان آس پاس جي منظرن ۾ گُم اِهو ئي سوچي رهي هئس ته واقعي به ايئن آهي يا مونکي سڀ ڪجهه نِرالو لڳي رهيو آهي. سورٺ مونکي ڪُلهي تي هٿ رکي لوڏيندي چيو: “ڪٿي گم ٿي وئي آهين.”
مان خيالن جي دنيا مان ڄڻ نڪري آيس.
”هون...ڪٿي به نه، بس نئين دنيا پئي ڏٺم ۽ سوچيم.
”ڇا پئي سوچيئه؟”
“اهو ئي ته الائي ڪيئن منھنجا ارمان پورا ٿيا؟ ڪيئن مان هن خوبصورت دنيا ۾ اچي ويس. سورٺ! ھڪ آرٽسٽ ھئڻ ڪري مان ھر شئي کي وڌيڪ ويجهو کان ڏسندي ۽ محسوس ڪندي ھئس، ھر شئي جي احساس ۾ پنھنجو پاڻ کي ٻوڙي ڇڏيندي ھئس. پر مون وٽ اُن جي اظهار جو ڪو ذريعو نه هو پر هاڻي محسوس ڪري رهي آهيان ته مان پنھنجي اندر جون سموريون خوبصورتيون ڪينواس ۽ رنگن سان اوري سگهنديس. ها سورٺ تون ڏسجان ته مان ڪيئن ٿي رنگن سان زندگيءَ کي سلهاڙي خوبصورت بنايان.”
سورٺ ۽ گيتا تاڙيون وڄائيندي چيو: “واهه واهه...!!!”
۽ پوءِ اسان جا گڏيل ٽھڪ ماحول ۾ ٻُريا.
ھاسٽل ۾ رھندي،گيتا سان منھنجي گهڻي ويجهڙائي ٿيندي وئي، هُن ٻڌايو ته: “ھُوءَ شڪارپور جي آهي ۽ يونيورسٽيءَ ۾ سندس آخري سال آهي. گيتا نھايت سُلجهيل سلڇڻي، کِلڻي مِلڻي ۽ قربائتي هئي، جڏهن ته ڪونج گھٽ ڳالهائيندڙ ۽ خاموش رهندڙ. ڪڏهن ڪڏهن ته ڪونج مغرور به محسوس ٿيندي هئي. اُها رات مون ڄڻ پاسا ورائيندي گذاري ھئي. خوشيءَ جي انتها ۽ يونيورسٽي هاسٽل جي سحرانگيز ماحول، مون کي بي چين ڪري ڇڏيو هو. آڌيءَ رات کان پوءِ الائي ته ڪهڙي مهل ننڊ آئي هئي. صبح جو ستين بجي سورٺ اُٿاريندي چيو هو:
“سنڌو! اُٿ جلدي تيار ٿي، نائين وڳي تنھنجو ڪلاس آهي، يونيورسٽي لائف جو پهريون ڪلاس.”
هُن هڪ معنى خيز ٽِھڪ ڏنو، مون آرس ڀڃندي مُسڪرايو.
ڪمري جو جائزو وٺڻ لاءِ هيڏانھن هوڏانھن نِھاريم ته، گيتا، ڀت تي
ٽنگيل ڪرشن ڀڳوان جي مورتيءَ کي پرڻام ڪري رهي هئي، سندس مٿي تي چُنري هئي ۽ اکيون پُوريل هئس، ڏاڍي خوبصورت لڳي رهي هئي. سچ پچ ڄڻ ڪا ديوي هُجي. مون يڪدم بيڊ تان اُٿي وڃي گيتا کي ڀاڪر پاتو، هُن به منھنجي ڀاڪر جي آجيان ڪئي ۽ مونکي مُرڪي نهاريندي پنھنجي پيشاني تي لڳل تِلڪ تي آڱر رکندي هلڪو تِلڪ منھنجي پيشانيءَ تي به ٺاهيو ۽ منھنجي پيشاني چُميائين. مان تيار ٿيس، نيرن ڪيم ۽ پوءِ ڪلاس لاءِ نِڪتس ته گيتا مونکي چيو:
”سنڌو! تنھنجي ڊپارٽمينٽ تائين توکي مان ڇڏي اينديس اڄ. تنھنجو پِھريون ڏينھن آهي نه، متان ڪٿي پريشاني نه ٿئي.”
منھنجي ڊپارٽمينٽ کان ويندي ڪلاس تائين گيتا وٺي آئي ۽ ڪلاس روم جي دروازي تي بيھندي چيائين:
“هي آهي تنھنجو ڪلاس، وڃ وڃي اٽينڊ ۽ انجواءِ ڪر.”
مان ڪلاس ۾ داخل ٿيس، ٿوري گهٻرايل ۽ پريشان. ڪلاس سمورو ڇوڪرَن ڇوڪرينِ سان ڀريو پيو هو، جيترا ڇوڪرا اوتريون ئي ڇوڪريون هُيون اڃا به شايد ڇوڪريون ڪجهه وڌيڪ هُيون. هڪ ڪُنڊ ۾ ٻه چار سيٽون جيڪي خالي پيون هُيون، تن مان هڪ سيٽ تي وڃي ويهي رهيس. ڪجهه دير کان پوءِ هڪڙو نوجوان آهستي آهستي اچي منھنجي ڀرسان ويٺو. بنهه خوبصورت، ڊگھو قد ناسي وار، ھلڪي ڏاڙهي ۽ گِھريون اکيون. پِھرين ته ٻه چار منٽ خاموش ويٺو رهيو، پوءِ ڪنڌ ورائي مونکي غورَ سان ڏسڻ لڳو، نيٺ ڳالهائيندي چيائين:
”توهان ڪافي ليٽ ٿي ويا آهيو، ڪلاسن کي ته مھينو اچي ٿيو آهي. ڪم جيڪو، ليٽ ٿيو آهي اُن ۾ مان توهان جي مدد ڪري سگهان ٿو.”
اوچتو ڪلاس ۾ ڪنھن ڇوڪري جو آواز اڀريو: “لائين پيو هڻين..”
ڪلاس ٽھڪن سان گُونجڻ لڳو.
ٻئي لمحي اوچتو خاموشي ٿي وئي، هڪڙي هلڪي قد جو فُل سُوٽ ڪوٽ پھريل ڪلين شيوڊَ شخص، ڪلاس ۾ داخل ٿيو. سڀ اُٿي بيهي رهيا، مان به اُٿيس. ڪجهه دير کان پوءِ ڪلاس ۾ موجود اسٽوڊنٽس جو جائزو وٺندي، اُن شخص مون ڏانھن نِھاريندي چيو:
”لڳي ٿو توهان نوان آيا آهيو؟”
” جي سر...”
”ڪلاسز ته مهينو ٿيو آهي، شروع ٿيا آهن، توهان ايڏو دير سان ڇو پھتا آهيو؟”
مان ڪنڌ هيٺ ڪري خاموش رهيس ڪو به جواب نه ڏنم. ايتري ۾ ساڳئي ڇوڪري ڳالهايو:
”سر هيءَ منھنجي ڳوٺ جي آهي، ڪنھن گهرو مسئلي جي ڪري ليٽ ٿي آهي.”
مون ڪنڌ ورائي هُن کي ڏٺو الائي ڇو، دل کي سندس اُهو انداز ۽ پنھنجائپ ڏاڍي وڻي.
سر مُسڪرائيندي چيو: “ٺيڪ آهي پر هِن محترمه کي ڪجهه ڳالهائڻ ڏي ، خبر ته پئي ته هيءَ ڪھڙا خواب کڻي هتي آئي آهي؟”
سر وري مونسان مخاطب ٿيو:
” ها، بابا تون ٻُڌاءِ ڪجهه پنھنجي باري ۾...”
مون پنھنجو تعارف ڪرايو ۽ پوءِ پنھنجي خوابن ۽ رنگن جي دنيا ٻُڌائڻ ۾ شروع ٿي ويس. مون جڏهن ڳالهائي بس ڪيو ته ڪلاس ۾ رڳو تاڙيون ئي تاڙيون هُيون. سر به تاڙيون وڄائيندي چيو: ”واهه واهه! مونکي نٿو لڳي ته ڪو توکي ليٽ ڪڍڻ لاءِ ڪنھن شاگرد جي مدد جي ضرورت پوندي، پر پوءِ به پنھنجي ڳوٺائيءَ کان ڪجهه شيون پُڇي وٺجان.”
ڪلاس آف ٿيڻ کانپوءِ هو منھنجي پويان لڳو آيو، وچَ ۾ هڪ هنڌ مونکي روڪيندي چيائين: ”مون ته مذاق ڪئي سر سان، پر توهان ته سچ پچ منھنجا ڳوٺائي نڪتا. منھنجو نالو مصور آهي ۽ هتي مصوري سِکڻ ۽ سمجهڻ آيو آهيان.”
مان خاموش رهيس. هُن وري ڳالهايو:
” هلوته ڪينٽين تي چانهه پيئون، پوءِ توهان کي اسٽوڊيو ڏيکاريان.
”سوري، مان چانهه هن وقت ناهيان پيئندي، توهان مهرباني ڪري مونکي اسٽوڊيو ڏيکاريو.”
اسين اسٽوڊيو ۾ آياسين، مان ته حيران رهجي ويس. هال ۾ دنيا ئي ٻي هئي، ڀانت ڀانت جا مجسما ۽ پينٽنگس هيون.
”هي سڀ ڪجهه شاگردن ئي ٺاهيو آهي.”هُن هال ۾ داخل ٿيندي چيو: توهان به ڪا شاهڪار پينٽنگ يا مجسمو ٺاهيندا ته اُهو به هِن هال ۾ رکيو ويندو.”
مان وڌي هڪ پينٽنگ وٽ بيھي رهيس، غور سان پينٽنگ کي ڏسندي خيالن ۾ گُم ٿي ويس. ڇا ته پينٽنگ هئي هڪ شاندار محل، جنھن ٻاهران وڏا وڏا شاهه بلوط جا وڻ، محل جي دروازي تي هڪڙي (بلر انداز ۾ جيئن ڪيمرا سان ڪنھن آبجيڪٽ کي ڊي فوڪس ڪبو آھي تيئن ھڪڙي) غير واضع نظر ايندڙ شھزادي ھئي جيڪا ڄڻ ته اوسيئڙي واري حالت ۾ بيٺل هئي. مان ڪافي دير گُم رهيس ته مصور ڳالهائيندي چيو:
”ڪيڏانھن گم ٿي ويا توهان؟”
”هيءَ پينٽنگ ته لڳي ٿو منھنجي آهي.”
مصور کِلندي چيو:”غور سان ڏسان... ها بلڪل هوءَ شھزادي ته واقعي توهان جهڙي لڳي رهي آهي.”
”نه نه مصور صاحب، منھنجو مطلب آهي، ته ڄڻ هيءَ پينٽنگ منھنجي ٺھيل آهي، هي منظر ته ننڍپڻ کان منھنجي تصور ۾ رهيو آهي. هي تصوير ته پنھنجي اندر ۾ ڪڏهوڪو چِٽي چُڪي آهيان.”
مصور مون ڏانھن ڏسي مُرڪيو ۽ چيائين:
” توهان ته پھرين ڏينھن ئي اسان کي پنھنجو مداح ڪري ڇڏيو.”
مون شرم وچان ڪنڌ هيٺ ڪري ڇڏيو.
هُن وري ڳالهايو:”منھنجي من ۾ به ننڍپڻ کان هڪڙي صورت هڪڙي مُورت آهي، جڏهن اُها ڪينواس تي لاهيندسُ ته ضرور شاهڪار تصور ڪئي ويندي ۽ هِن هال ۾ سجائي ويندي.”
” اڇا! پُڇي سگهان ٿي ته اُها ڪهڙي آهي؟”
” اِهاته خبر نه اٿم ته ڪهڙي آهي پر هوبهو توهان جھڙي آهي.”
مونکان ٽھڪ نڪري ويو، هو به ٽھڪ ڏئي کِليو.
هُن وري ڳالهايو:”منھنجو عقيدو آهي ته جيڪڏهن توهان ڪنھن صورت کي پنھنجي دل ۽ دماغ جي ڪينواس تي، سچيءَ دل سان چِٽي ٿا ڇڏيو ۽ ان جي انتظار ۾ ٿا رهو ته، اُها صورت ڪڏهن نه ڪڏهن، توهان جي سامهون ضرور ايندي، جيئن اڄ معجزو ٿيو آهي.”
مون شرمائيندي ڪنڌ هيٺ ڪيو ، هُن وري چيو:
” مان سمجهان ٿو ته جيڪا صورت توهان جي من ۾ موجود آهي، ته اُھا يقينن ڪٿي ڪائنات ۾ به موجود آهي. هيءَ تصور جي دنيا به ڏاڍي عجيب ۽ فطرت سان سلهاڙيل آهي ۽ فطرت ڪنھن به ريت ڪوڙي يا مصنوعي ڪونھي.”
مان سندس ڳالهه تي لاجواب ٿي ويس. وڻي ته هو اُن لمحي به ويو هو جڏهن ڪلاس ۾منھنجي ڀرسان اچي ويٺو هو. پر هِن لمحي صفا دل ۾ لهي ويو ھو. مان واپس جڏھن روم تي آيس ته ڄڻ وڃايل وڃايل هئس، اِها ڳالهه سورٺ محسوس ڪري ورتي هئي.
”خيرته آهي ڪٿي گُم آهين ڇوڪري... ؟”
”ڪٿي به نه، بس پهريون ڏينھن هو، يونيورسٽيءَ جي ڊگهن رستن تي پنڌ ڪري ڪجهه ٿڪجي پئي آهيان.”
”ٿڪجي پئي آهين يا وري ڪٿي اٽڪي پئي آهين؟ نمونو ته ٿڪجڻ وارو نٿو لڳي.”
سورٺ ٽھڪ ڏيڻ شروع ڪيا. سورٺ منھنجي اڳيان ماني آڻي رکي، مون اُها به مزي سان نه کاڌي، ٻه ٽي گِرهه هڻي، بس ڪئي ھئم.
”ڳالهه ڇا آهي سنڌو، ٻُڌاءِ به کڻي... ڏس ڪجهه به لِڪاءِ نه...”
نيٺ مون سمورو قصو سورٺ کي ٻُڌايو، جيڪو گيتا به غور سان ويٺي ٻُڌو. ڪجهه ڏينھن کانپوءِ، مان ڪلاس مان فري ٿي هال ۾ آيس ۽ ڪجهه سامان کڻي ٻاهر لان ۾ هلي ويس، هڪ بيد مُشڪ هيٺان ڪينواس سامهون رکي، ڪجهه ٺاهڻ شروع ڪيم، مصور پيار وچان مونکي ڏسندو رهيو. مون ساڳئي اُداس شھزاديءَ واري پينٽنگ ۾ ٻيو روپ ڀريو، شھزاي جنھن جي انتظار ۾ اٻاڻڪي بيٺل ھئي،تنھن جي چھري تي مرڪ ڀري ۽ سامھون کان شھزادي کي ايندڙ ڏيکاريو. ڪم ڪندي شام ٿي وئي. يونيورسٽي خالي ٿي چڪي ھئي، ڪيرُ به ڪونه ھو. مصور منھنجو ھٿ کڻي پنھنجي چپن تي رکيو ۽ چيائين:
”اڄ تو منھنجي اڌوري چتر کي پورو ڪري ڇڏيو آهي، پنھنجي محبت جا رنگ ڀري.”
مون جواب ۾ چيو: ” شايد! پنھنجو پاڻ کي مڪمل ڪيو آهي.”
ان لمحي کان پوءِ مون محسوس ڪيو ته مان مصور سان گڏ پيار
جي اٿاهه ساگر ۾ لهي گُم ٿي وئي آھيان.
هڪ شام جو اسين المنظر تي ويٺا هئاسين، سج لھڻ وارو هو، مصور لهندڙ سج کي ڏسندي چيو:”جڏهن سج پنھنجي آخري پساھن ۾ ھوندو آھي ته اُن جي حالت ڪھڙي ھوندي؟ ڄڻ وساميل وساميل، اُداس اُداس هوندو آهي.”
مون کِلندي مصور کي چيو: “مايوسيءَ جون ڳالهيون تنھنجي واتان سٺيون ڪونه ٿيون لڳن.”
”مايوس ناهيان پر خوف اٿم ڪٿي تون مونکان کسجي نه وڃين، وڇڙي نه وڃين.”
”تو پاڻ ئي ته چيو هو ته جيڪڏهن جذبا سچا آھن ته وصال ضرور نصيب ٿيندو آھي.”
هو خاموش ٿي ويو ھو، اسين آهستي آهستي واپس آياسين، هاسٽل جي دروازي تي هو مونکي ڇڏي اُداس اُداس هليو ويو ھو. ڏينھن گُذرندا ويا، مونکي يونيورسٽي ۾ آئي ٽي مھينا ٿي چڪا هئا، ان وچ ۾ منھنجي ۽ گيتا جي ڪافي سٺي دوستي ٿي چڪي ھئي، جڏهن اسان جي گھران مني آرڊر ايندو هو ته اسان چارئي ڄڻيون شاپنگ ڪنديون هُيون سين، ڪٿي سُٺي ماني گڏجي کائينديون هُيون سين. مصور سان به منھنجي تمام گهڻي اُنسيت ٿي وئي هئي، اسان ڊپارٽمينٽ يا لان ۾ گڏ ۾ ويھي ڪلاڪن جا ڪلاڪ رنگن سان پنھنجي دنيا کي سجائيندا ھئاسين، عجيب عجيب خواب هڪ ٻئي کي ڏيکاريندا هئاسين.
ھڪ ڏينھن اوچتو يونيورسٽي ۾ ٻن گروپن وچ ۾ تڪرار ٿي پيو، تمام گهڻو ھنگامو ٿيو، ڪلاسن جو بائيڪاٽ ڪرايو ويو، بائيڪاٽ دوران مصور اُن بائيڪاٽ کي روڪڻ لاءِ وچ ۾ پيو، شاگردن کي روڪيائين ته بائيڪاٽ ڪري پنھنجي ۽ ٻين جي تعليم برباد نه ڪريو پر مڇريل شاگردن سندس هڪ به نه ٻُڌي، ٻي ڏينھن به ساڳيا شاگرد بائيڪاٽ ڪرائڻ لاءِ آيا. اسين سڀ ڪلاس ۾ ويٺا هئاسين، مڇريل شاگردن اسان کي زوري ٻاهر ڪڍڻ جي ڪوشش ڪئي جنھن تي، مصور ساڻن اٽڪي پيو، پوءِ ته انڌا ڌنڌ فائرنگ شروع ٿي وئي. اوچتو مون ڏٺو ته مصور رت ۾ ٻُڏل ڌرتيءَ تي ڦٿڪي رھيو هو. مون رڙيون دانهون ڪيون، ڀڄي وڃي مصور کي ڀاڪر ۾ ڀريو پر مصور ۾ ڄڻ ته زندگيءَ جي ڪا چر پر نه رھي ھئي.
ڪجهه ڇوڪرا مصور کي کڻي يڪدم ڪنھن گاڏيءَ ۾ وجهي اسپتال ڏانهن ويا. مان اِهو منظر ڏسي بي هوش ٿي ويس. جڏهن اک کُلي هوش ۾ آيس، ته سورٺ منھنجي ڀرسان ويٺي هئي ۽ مان اسپتال جي بيڊ تي ھئس. مون اکين اکين ۾ سورٺ کان مصور جو پُڇيو، سورٺ جي اکين مان لڙڪ لارون ڪري وهي رھيا ھئا ۽ هوءَ مونکي ڀاڪر پائي روئڻ لڳي. مان سمجھي ويس ته منھنجي محل ڏانھن ايندڙ شھزادو ھميشه لاءِ مون کان پري ھليو ويو، منھنجي زندگيءَ جا سمورا رنگ اُجڙي ويا. منھنجي هوش ۾ اچڻ تي، سورٺ مونکي سھارو ڏئي اسپتال جي ٻاھران بيٺل رڪشي ۾ ويھاريو ۽ اسان ھاسٽل ڏانهن روانه ٿياسين. جيئن ئي روم طرف نظر پئي ته ھاسٽل جي روم ٻاھران، رش ھئي، جن ۾ شاگردياڻيون، پروووسٽ، ٽيچرس ۽ ڪجھه پوليس وارا موجود هئا.اھو ڏسي منھنجا ۽ سورٺ جا قدم اتي اٽڪي پيا، ايئن لڳي رهيو هو ڄڻ ڌرتيءَ اسان جي پيرن ۾ ڏانوڻ وجهي ڇڏيا آھن، مشڪل سان اڳتي قدم وڌائيندي، روم جي دروازي اڳيان ماڻهن کي ھٽائيندي، ڏٺوسين ته منھنجي جسم مان رھيو سھيو ست به نڪري ويو، سامهون پکي ۾ بي سُڌُ لٽڪيل گيتا.
گيتا جي ڳچيءَ ۾ ساڳيو چُنريءَ جو رئو پيل ھو. اُتي بيٺل سڀ اِهو چئي رهيا ھئا ته گيتا آپگهات ڪيو آهي. مان سورٺ ۽ ڪونج زور زور سان رڙيون ڪندي چوڻ لڳا سون : “نه، نه گيتا آپگهات نٿي ڪري سگهي.”
مان گيتا جي پکي ۾ لڙڪيل جسم ڏانھن وڌڻ لڳس، پر پوليس وارن مونکي پوئتي هٽائيندي چيو:
”جيستائين جاچ ھلندي، ڪير ويجهو نه ويندو.”
اسان جي رڙين ۽ ڪوڪن جو ڪنھن تي اثر نه ٿيو، ڪجھه دير کان پوءِ، گيتا جي لاش کي پوليس وارا اسپتال کڻائي ويا.منھنجي حالت جيڪا مصور جي جدائيءَ سبب اڳ ئي خراب ھئي ويتر گيتا جي وڇوڙي ڄڻ پيرالائيز ڪري ڇڏيو. منھنجي جسم ۾ ڏڪڻي شروع ٿي وئي، جيئن ڪو دورو پيو هُجي، مون کي ياد ناھي ته مان ھوش ۾ ھئس يا ھوش ۾ ھوندي به ڄڻ بي ھوش ھئس، مان ساڻي ٿي ڪري پئي ھئس، مون کي ايئن لڳي رهيو هو ڄڻ آس پاس سڀ منظر سڙي رک ٿي ويا، ڪنھن به شئي ۾ ڪو رنگ ڪونه بچيو هو. منھنجي حالت تمام خراب ٿي وئي، جنھن ڪري سورٺ منھنجي
بابا کي فون ڪري، سمورين حالتن کان آگاهه ڪيو ھو.
ٻِئي ڏينھن منھنجو بابا يونيورسٽي پھچي ويو، الائي ڇو هاڻي اُها يونيورسٽي ڪنھن مقتل گاھ جيان لڳي رھي ھئي، جنھن ۾ منھنجا خواب مقتول بڻيا ھئا. سورٺ منھنجو سامان پيڪ ڪيو، بابا ھلڻ لاءِ چيو، مون بابا کي ڪجهه دير ترسڻ لاءِ چيو.
مون سورٺ کي چيو:”سورٺ! مون سان گڏ ٿورو فائن آرٽس جي اسٽوڊيو تائين ھل.”
سورٺ ها ڪئي ۽ اسين فائن آرٽس جي اسٽوڊيو ڏانھن آياسين پئي ته رستي ۾ بيد مشڪ جي پتن تي نظر پيم، وڌي بيد مُشڪ جي ويجهو ويس ته بيد مُشڪ مان مھڪ بدران رتُ جي ڌَپَ اچي رھي ھئي، جيئن ئي اسٽوڊيو ۾ اندر داخل ٿيس، اِھو ڏسي حيران ٿي ويس ته هال جو سمورو سامان سڙيل ھو، گذريل مُظاهرن ۾ هال کي باهه ڏني وئي هئي.
مان چرين وانگر مصور جي پينٽنگ ڳولڻ لڳس، جنھن کي مون پنھنجي محبت جي رنگن سان مڪمل ڪيو ھو، ھڪ ڪنڊ ۾ دونهين سان هلڪي ڪاري ڌنڌلي ۽ اڌ سڙيل ڪاري پينٽنگ پئي هئي. جيڪا پينٽنگ سڙڻ کان بچي وئي هئي، اُن ۾ شھزادو ڪونه هئو، بس انتظار ۾ بيٺل ساڳئي شھزادي وڃي اڪيلي بچي هئي. مون پينٽنگ کي کڻي پنھنجي ڇاتيءَ سان لڳايو ۽ لڙڪن ۾ ٻُڏي ويس. منھنجي سپنن جو شِيش محل سڙي رکُ ٿي چڪو هو، اُن ڏينھن کان اڄ ڏينھن تائين، منھنجي حالت صحيح ناھي ٿي، مان مصور جي اوسيئڙي ۾ رنگن بنا زندگي گُذاري رھي آھيان.
خبرون ٻڌڻ لاءِ نيوز چينل لڳايو ھئم ته بريڪنگ نيوز هلي رهي ھئي ته “ميڊيڪل ڪاليج جي شاگردياڻيءَ ڦاھو کاھي خودڪشي ڪري ڇڏي آهي.”
خبر ڄڻ منھنجي جسم ۽ روح کي سُن ڪري ڇڏيو.
****