ڪھاڻيون

ڀانڊارو

ياسمين چانڊيو بنيادي طور تي هڪ سياسي ڪارڪن آهي، سندس تربيت ۽ شعوري واڌ ويجهه ۾ ان سياسي پھلوءَ جو ادراڪ تمام سگهارو آهي، هن پنهنجي لکڻين ۾ سياسي ۽ سماجي مسئلن ۽ مونجهارن جي نشاندهي ڪئي آهي، گهڻو ڪري موضوع پنهنجي سماج مان ئي ورتل آهن، سندس بيباڪ انداز بيان کيس ٻين کان منفرد ڪري بيھاري ٿو.
Title Cover of book ڀانڊارو

خوشي ۽ دردَ جو ميلاپ

اڄ وري منھنجي وجود ۾ ان جي يادن جا پڙلاءُ،ڪنھن ريگستان ۾ تپندڙ ريت جيان پئجي رهيا آهن، جيڪا ڌرتيءَ جي دل کي ساڙي ٺوٺُ بڻائيندي آهي، پوءِ ڌرتي ان ريت جي تپش سان لُوساٽجندي رھندي آهي، پر ٻڙڪ ٻاھر ناھي ڪڍندي، بس ڪڏهن ڪڏهن، آسمان اُن جي اندر جو آواز ٻڌي وٺندو آهي، جيڪو ڌرتيءَ جي تپش سان بادلن کي جنم ڏيندو آهي، جيڪي اُن جي اُڃايل ۽ ٺوٺِ ٿي ويل دل کي ڪجهه وقت لاءِ ٿڌو ڪندا آهن، ان جي اُڃايل چپن تي، ٿوري اُداسي گھٽ ٿيندي آهي ۽ خوشيءَ وچان ڌرتيءَ جي دل مان نيون زندگيون جنم وٺنديون آهن، ڪيڏو نه عجيب ميلاپ ھوندو آھي، ڌرتيءَ ۽ آسمان جو، ھڪ ٻئي کان ڏورُ ھجڻ ڪري به آسمان ڌرتيءَ جي گرمائش کي محسوس ڪندو آهي ۽ ڪڏهن ڪڏهن وڏ ڦڙا وسائي، اُن کي سيرابُ ڪندو آهي ته ڪڏهن سج جي چوڌاري ڦري وڃي، ڌرتيءَ سان پنھنجي محبت جو اظهار ڪندو آهي، پر منھنجو آسمان ڪٿي آهي، جنھن جي يادن ۾ منھنجو من سڙي ٺوٺُ ٿي ويو آهي.
ڪڏهن اُن تي پنھنجي محبت جو وڏڦڙو وسائيندو...!؟
منھنجي ريزه ريزه وجود کي پنھنجي ھٿن سان ميڙي، پنھنجي سيني سان لڳائيندو، ڪاش ھِنَ دنيا ۾ دردنِ جو وجود نه ھجي ھا، درد ڪيڏو نه ڏُکائيندڙ لفظ آهي، جڏهن ڪو ڏئي ٿو يا جيڪو ان مان گذري ٿو.
ھڪ ڏينھن مان نڪري ويس درد جي تلاش ۾ ھلندي ھلندي، رستي تي رات ٿي وئي، پريشانيءَ ۾ ھيڏانھن ھوڏانھن ڀٽڪڻ لڳس، اوچتو ڪنھن کي پنھنجي طرف ايندي ڏٺم، ھڪ روشني، جيڪا منھنجي ويجهو ايندي پئي وڃي ۽ ويجهو اچڻ تي روشنيءَ جي پويان ھڪ خوبصورت نوراني چھرو، وار اڇا چانديءَ جھڙا، اُن پنھنجي ٻاجھاري آواز ۾ چيو:“تون ھن وقت جھنگل ۾ ڇا ٿي ڪرين..؟”
ھنُ اڇو کيرَ جھڙو ھٿُ منھنجي مٿي تي رکندي چيو: “ھل ڀر ۾ منھنجي جھوپڙي آهي.”
مان ٻي ڪا واٽ نه سمجهي اُن جي پويان ھلڻ لڳس، ڪجهه پنڌ تي اُن جي جھوپڙي ھئي، جيئن ئي اندر داخل ٿيس ته سامھون ويٺل ھڪ ٻئي نوراني چھري منھنجي آجيان ڪئي ۽ ھٿُ وڌائيندي چيائين: “مان درد آھيان، جنھن جي تون تلاش ۾ آئي آهين.”
پويان بيٺل نوراني چھري چيو:“”مان خوشي آھيان ۽ اسان صدين کان گڏُ آھيون.”
مان حيران ٿيندي پڇيو: “درد ۽ خوشي...”
”ها.....”
انھن ٻنھي نوراني چھرن ھم آواز ٿي مونکي جواب ڏنو ۽ ويھڻ جو اشارو ڪيو. خوشيءَ ڀرسان رکيل ڪٽليءَ مان چمڪيلي پيالي ۾ ڪجهه اوتي مون ڏانهن ھٿ وڌائيندي چيو: “ھي پي، جيئن توکي ٿورو سڪون اچي.”
مون سوال ڪندي چيو: “ھي ڇا آهي؟”
درد جوابُ ڏنو:“محبت جو جام...”
مون پڇيو: “مان پي چُڪي آھيان ۽ اُنَ پِيتَل جامَ، جيڪي بي وفائيءَ جو دردُ ڏِنُو تنھن کي ڳولڻ لاءِ ئي ھن بيابان ۾ ڀٽڪان ٿي.”
دردَ چيو: “ھِڪُ دفعو ٻيهر پي، پوءِ توکي دردَ جي اصليت ٻڌايان ٿو.”
مون ڍڪُ ڍڪُ ڪري ھِڪُ دفعو ٻيهر محبت جو جامُ پيتُو، جنھن جي پيئڻ سان منھنجي اندر بي وفائيءَ جو دردُ گهٽجڻ لڳو. منھنجو ھڪ ھٿُ دردَ پنھنجي ھٿَ ۾ پڪڙيو ۽ ٻيو ھٿُ خوشيءَ پنھنجي ھٿَ ۾ جهليو ۽ مونکي جھوپڙيءَ کان ٻاهر وٺي آيا، ڪاري انڌاري رات، دردَ مونکي اشارو ڪندي چيو: “ھي انڌاري راتِ دردُ آهي، پر جيڪڏهن انڌيرو نه ھجي ھا ته ھي تارن جو ٽمٽمائڻ تون ڪيئن محسوس ڪرين ھا، جيڪي انڌيري جي جوڀن ۾ ئي پنھنجو وجود زنده ڪندا آهن.”
خوشيءَ ھڪدم مٿي اشارو ڪندي چيو:“ھوُ ڏِسُ ٽٽندڙُ تارو، جنھن جي ٽٽڻ جي دردَ ۾ ھزارين اُميدوُن سمايل آهن، ھو پاڻ کي پنھنجي ولرَ کان الڳ ڪري ٻين جي اُميدَن لاءِ اُجالو بڻجي ٿو.”
اُنَ وقت مونکي پنھنجو دردُ، بي معني ۽ اڌورو لڳڻَ لڳو.