يادن جي رُڃ
ھن کي ايئن لڳي رهيو هو جيئن بادل زمين تي جبرڪري، ان جي مرضيءَ خلاف ان تي حاوي ٿي آلو ڪري رهيا هوندا آهن ۽ ان ھٻڪار مان هو پنھنجو وجود قائم رکڻ جي ڪوشش ڪندا آهن. ڌرتي جيڪا بي وس لاچار پُسجندي ۽ ٻڏندي ٿي رھي، شايد سندس مقدر ۾ ئي پُسڻ ۽ ٻڏڻ لکيل آهي.
ھن کي اھو ڏينھن ڪڏهن ناهي وسرندو، جڏهن ڌرتيءَ جيان ھن جي وجود کي به ڪنھن بادل زبردستي آلو ڪيو ھو، اھو ڪير ٻيو نه پر ان جو پنھنجو مڙس ھو. اُھا رات به اڄ جي رات جيان انڌاري ۽ طوفان ۽ گجگوڙ واري رات ھئي، جنھن رات مڙسھنس چيو ھيس ته:
“پنھنجي شاديءَ کي ھفتو گذري چڪو آهي، اڃان تائين تون مونکي، ويجھو اچڻ نٿي ڏين، تون منھنجي زال آهين، منھنجي نڪاح ۾ آھين، امان ۽ سڀ مائٽ ٽوڪون ٿا ڪن ته شايد مان نامرد آھيان.”
پوءِ بيڊ تي وڇايل اڇي چادر ڏانھن اشارو ڪندي چيو ھيائين ته روز امان پڇي ٿي ته: “الائجي ڇوڪري پھرين کان ئي ڪنھن سان کريل ته ڪا نه ھئي جو چادر تي ڪو داغ ئي ناهي لڳو.”
هوءَ تڏهن ڪيڏو نه ھيسجي وئي هئي، بلڪل ڌرتيءَ جيان ٻڏڻ جي خوفَ کان جڏهن مڙسھنس ھِنَ جي وجود کي اُگھاڙو ڪري ھِنَ جي وات تي رَئو ٻڌو ھو ته متان ڪير ھن جي رڙ نه ٻڌي تڏهن بي رحم بادلن خوشيءَ وچان گجگوڙ ڪرڻ شروع ڪري وڏَ ڦڙا وسايا ھئا.
ھِنَ کي بادلن کان نفرت ٿي وئي هئي جڏهن بارش پوندي هئي، تڏهن ڌرتيءَ سان گڏ ھن کي پنھنجو وجود به آلو ٿيندي محسوس ٿيندو هو. صبح جو سوير جڏهن ھِنَ جي سس ڪمري ۾ داخل ٿي ۽ پھرين نظر وڇايل چادر تي پيس، جنھن تي رات، ھن جي وجود کي قتل ڪيل داغن جا چٽا نشان ھئا. ھِنَ جي قتل ڪيل وجود کي سس سوريندي چادر کسڪائيندي پُٽ کي خوشيءَ وچان چيو هو:
“مبارڪون هجن پُٽ توکي.”
۽ ان وقت سندس مڙس جي منھن تي فاتحانه مرُڪ تري آئي ھئي.
ٿوري دير کان پوءِ ھن جي ڪنن تي سندس سَسُ جو آواز پيو، جيڪا سڀني گهر ڀاتين کي چئي رهي هئي:
“مبارڪون هجن ڇوڪري صحيح آهي ھي ڏِسُو چادر تي داغُ.”
اھي جملا ھِنَ جي قتل ٿيل وجود کي ڪوري ماس الڳ ڪري رھيا ھئا، ھِنَ کي ايئن لڳي رهيو هو، ڄَڻُ سندس اُگھاڙي جسم کي ڳجھون پٽي رهيو ھيون. تنھن ڏينھن ھيءَ بستر تان ڪونه اُٿي ھئي ۽ ان ڏينھن ھيءَ مري چُڪي ھئي، سندس وجود سان گڏ ھِنَ جي روح جو به قتل ٿي چُڪو ھئو، اوچتو وري ھن جي ڪنن بادلن جو گجگوڙ ٻُڌو، ھن جو وجود لرزڻ لڳو ۽ لڙڪن جي برسات ھن جي ڳلن تان ٿيندي ھِنَ جي وجود کي آلو ڪري رھي ھئي.
****