سچ جي ساکي ليکڪا
ڳالهه موسيقي جي هجي، علم جي هُجي يا ادب جي سنڌ دنيا ۾ هميشه نرالي نانءَ سان اوچي رهي آهي. اسان وٽ سنڌ ۾ ادب تي جيڪو تاريخ ساز ڪم ٿيو آهي، ان جهڙو مثال ملڻ مشڪل آهي. سنڌي ادب خاص ڪري ڪهاڻي جي صنف ۾ نسيم کرل کان وٺي ماڻڪ تائين ۽ امر جليل کان وٺي رسول ميمڻ تائين ڪهاڻي جو دؤر جاري آهي، ان سان گڏُ ڪهاڻي ۾ سنڌ جي عورت جو ڪردار به هميشه ڀاڱي ڀائيوار رهيو آهي. ثميره زرين کان وٺي نورالهديٰ شاه تائين ۽ فرزانه شاهين کان وٺي ياسمين چانڊيو تائين اهو سلسلو جاري آهي.
سنڌي ڪهاڻي لکندڙن ۾ ياسمين چانڊيو جو پنهنجو هڪ الڳ مقام آهي، هن جي ڪهاڻين ۾ روز مره جي زندگي ۾ ماڻهن سان پيش ايندڙ اهي واقعا آهن، جيڪي شايد هر ماڻهو جي نظر مان گذُرن ٿا پر هر ڪو اهي حادثا ۽ واقعا ائين محسوس نٿو ڪري سگهي، جيئن ياسمين چانڊيو محسوس ڪيا آهن. ياسمين چانڊيو جون لکڻيون سندس بهادري ۽ بيباڪي کي ظاهر ڪن ٿيون. هُن جنهن همٿ ۽ بهادري سان حساس موضوعن کي ڪهاڻي جي صورت ۾ پيش ڪيو آهي ان تي کيس جس هُجي.
ياسمين جو هي پهريون ڪهاڻين جو مجموعو آهي پر سندس ڪهاڻيون پڙهي محسوس ٿئي ٿو ته ڄڻ هوءَ ورهين کان لکندي هُجي.
مرتضيٰ ناريجو