لڙڪن سان لَئوُن
مان خوشيءَ وچان گنگائڻ لڳي ھئس،منھنجي اکين ۾ لڙڪن بجاءِ محبت جون موجون رقص ڪري رهيون ھيون...آ...ھا...! محبت ڪيڏي نه ضروري آهي انسان لاءِ، ڪائنات جي تخليق ئي محبت سان شروع ٿي آهي، ڪيڏو نه اڻپورو ۽ اڌورو ھوندو آھي، انسان محبت کان بغير!
مان اھو سڀ ڪجهه سوچڻ لڳس، جيڪو شايد پھرين ڪڏهن ڪونه سوچيو ھو، پر اڳتي هلي آھستي آھستي مونکي محسوس ٿيڻ لڳو ته جيڪو محبت جو شھر مون پنھنجي ٽھڪن سان روشن ڪرڻ چاھيو ۽ مون سمجهيو ته پنھنجي لڙڪن سان سيراب ٿيل شھر ھميشه محبت جي مٽيءَ سان تَر ٿي صحرا جي اڃَ کي اجهائي نئين اُميد جا گونچ ڦٽندا، پر صحرا جي واري ڪجهه ئي عرصي ۾ ان سيراب ٿيل شھر کي ٺوٺ بڻائي ڇڏيو ۽ محبتن سان آباد ٿيل شھرن کي وري لڙڪن جي ضرورت پوڻ لڳي. شايد محبت ۾ ئي وڌيڪ لڙڪن جي ضرورت پوي ٿي.
مون ڇو اھو وساري ڇڏيو ھو ته ٽھڪن سان صحرا سيراب ناھن ٿيندا، انھن کي ھميشه لڙڪ کپن ۽ جن ٽھڪن ۾ لڙڪ ناھن، اُھي صحرا جيان سڪل ٺُوٺُ آهن. انڪري زندگيءَ جي صحرا ۾ لڙڪن سان لَئوُن لڳائڻي ئي پوي ٿي.