روح جي تلاش
“ڇا حال آھن؟”
اُن وراڻيو:
“ٺيڪ، تون ٻڌاءِ...”
جيستائين ھيءَ جواب ڏئي سارنگ چيس:
“ھل ھلي سامهون ريسٽورنٽ ۾ ٿا ويھون.”
ريسٽورنٽ طرف وڌندي ھن کي ايئن لڳي رهيو هو، ڄڻ اڄ زمين سندس قدم چمي رهي آهي. آسمان کي ڍڪي ڇڏيندڙ ڪارا بادل ھٽي ويا آھن ۽ ڄڻ چنڊ کيس سلامي پيش ڪري رھيو آھي، ھوائون مستيءَ ۾ ھِنَ کي چيڙائڻ لاءِ ٿڌا شوڪارا ڀري رھيون آھن، کيس لڳو ڄڻ اڄ زمين، آسمان، ھوائون ۽ قدرت جي ھر تخليق آجيان ڪري رھي ھئي. ھي وڃي ڪنڊ واري ٽيبل تي ويٺا ۽ ڀرپاسي ويٺل ماڻهن کي ڏسڻ لڳا. ھِنَ پنھنجو ھٿ سارنگ جي ھٿ تي رکيو، پر وري ھٽائي ڇڏيو، ايئن لڳس ڄڻ ماڻهو ھنن کي تڪي رھيا ھجن.
سارنگ چيس: “ھل ته گاڏي ۾ ويھي چڪر ڏئي اچون، ھتي رش آهي ماڻهن جي.”
هوءَ پنھنجي رَئي جو پلاند ٺاهيندي اٿي ۽ سارنگ جي قدم سان قدم ملائيندي گاڏيءَ ڏانهن وڌڻ لڳي. ھِنَ کي ايئن لڳي رهيو هو، ڄڻ صدين کان صحرا ۾ ڀٽڪندڙ اُڃاري مسافر کي، اوچتو پاڻي نظر آيو ھجي ۽ ھن ساھي پٽڻ کانسواءِ اُڃ اُجھائي ھجي. ڪار ۾ ويھندي ئي ھن پنھنجي ساڄي ٻانھن سارنگ جي ڪلھي تي رکي. ھن چاھيو ٿي ته سارنگ کي زور سان ڀاڪر ۾ ڀري ڇڏي. سارنگ ھن ڏي نھاريو.
ھن سارنگ ڏانهن نهاريندي چيو: “سائين منھنجي روح جي تلاش، توهان تائين پھچندي ختم ٿي وئي.”
ايتري ۾ سارنگ جو ھٿ ھن جي جسم طرف وڌيو ۽ سندس سڄي وجود ۾ لرزش پيدا ٿيڻ لڳي، ھن جي اندر ۾ خوشيءَ جا سازَ وڄڻ شروع ٿي ويا، جنھن جي ڌُن سارنگ کي به محسوس ٿيڻ لڳي. ايتري ۾ پويان کان ايندڙ گاڏيءَ زور سان ھارن ڏنو، جنهن تي ھي ٻئي ڇرڪجي ويا. ايئن لڳن ڄڻ مَڌُ جو پيالو پي مدھوش ٿيلن کي ھارن جي آواز سان ڪنھن پاڻيءَ جا ڇنڊا ھنيا ھجن. سارنگ جلديءَ ۾ گاڏيءَ جو اسٽيئرنگ گھمائي، پويان ايندڙ ڪار کي رستو ڏنو ۽ يوٽرن وٺي ريسٽورنٽ طرف واپس وريو.
ھڪ ٻئي کي الوداع چوڻ جو وقت ويجھو ٿي رهيو هو. رات به ڪافي ٿي وئي هئي، اڄ چنڊ به پنھنجي جوڀن تي ھو. زمين ڏانھن جهاتيون پائي، سندن محبت کي ڏسي رھيو ھو. پيار ڄڻ درياهه ھو، جنھن کي ڏسي چنڊ سندن ڪنن ۾ ھلڪي ھلڪي سرگوشي ڪري رهيو هو ته: “مان توهان جي محبت جيان ھميشه رھندڙ آھيان، ڪڏهن بادلن پويان ڪڏهن رات جي روح ۾، ڪڏهن سج جي سچائيءَ ۾ ته ڪڏهن اونداهه ۽ اُجالي ۾.”
****