محبت ۽ حوس
اُف ! ڪيڏو نه ڪرڀناڪ لمحو ھو، جڏھن ھن سارنگ کي ڪنھن وڏي عمر واري عورت سان رنگ رليون ڪندي ڏٺو ھو. تڏهن زينت جو اندر ٻه اڌ ٿي چُڪو ھو، پيٽ ۾ وڍَ پئجي رھيا ھئس، دماغ جون نسون ڦاٽڻ تي ھيس کيس اھو ڏينھن ياد اچي ويو جڏهن سارنگ جي باري ۾ ھن پنھنجي ڀائرن کان پڇيو ھو ته: “سارنگ ڪھڙو ماڻهو آهي...؟”
تڏهن انھن ٻڌايو ھئس ته: “هو تمام عياش ۽ ڪوڙو ماڻهو آهي.”
پر هاڻي گھڻي دير ٿي چڪي ھئي ڇو ته هوءَ اڳ ۾ ئي سارنگ کي پنھنجو محبوب مڃي چڪي ھئي، پنھنجو تن من ان کي سونپي چُڪي ھئي، جڏهن سارنگ سان ملي ھئي ۽ پنھنجي ڀائرن جون ان جي باري ۾ ڳالھيون ٻڌايائين ته تڏهن سارنگ ڪلمي جو قسم کنيو هو ته ھُو اھڙو ناهي ۽ کيس يقين ڏياريائين ته: “مون کي قسم آهي، ته منھنجي زندگيءَ ۾ صرف تون ئي آهين”
ان کانپوءِ کيس ڪيڏي نه ڦڪائي ٿي ھئي ته اجايو ويچاري تي شڪ ٿي ڪريان، منھنجي ڀائرن کي ڪا غلط فھمي ٿي ھوندي ۽ سارنگ جي من موھيندڙ معصوم شڪل تي ھي ته اڳي ئي دل ھاري چڪي ھئي.
ان ڏينھن واري واقعي کانپوءِ ھن جي دنيا اوندهه ٿي وئي، ھن پنهنجي محبت کي روشن ڪرڻ لاءِ سارنگ جي نالي جيڪي محبت جا ديپ پنھنجي اندر جلايا ھئا، تن ھن جو اندر ساڙي رکُ ڪيو، ھن سارنگ کي فون ڪري چيو:
“اڄ مون توهان کي پنھنجي اکين سان ڏٺو آهي.”
تڏهن سارنگ صاف انڪار ڪيو ۽ ھن کي ڪنھن به ڳالهه جو کولي جواب نه ڏنائين ۽ فون بند ڪري ڇڏيائين. ھن ته سارنگ کي پنھنجي چپن جو امرت پياري اھو سمجهيو ھو ته ھاڻي سارنگ جي پيار جي اڃ ھِنَ اُجھائي آهي، پر ھِنَ کي ڪھڙي خبر ته ھو ڪنھن ٿر ٻاٻيھي جيان اُڃايل آهي،جنھن جي اُڃ ڪڏهن ختم نٿي ٿي سگهي، ھن پنھنجي جسم جو سڳنڌ ڏئي ان جي پيار جي بک مٽائڻ چاھي ھئي، پر سارنگ جي بک بگھڙن جيان ھئي، جيڪي پيٽ خالي ٿيڻ کان پوءِ وري نئين شڪار جي تلاش ۾ ھلندا آهن، انھن ۾ محبت ڪٿي به ناهي ھوندي. ھو حوس جو پوڄاري ٿي چُڪو ھو. اڄُ ان ڳالهه کي پورو ھفتو ٿي چڪو هو، ان ڏينھن کان پوءِ سارنگ ھِنَ سان ڪو رابطو نه ڪيو، ھيءَ ڀڄي ڀورا ٿي چُڪي ھئي، بي وفائيءَ جي باهه ۾ سڙي سندس تن من خاڪ ٿي چُڪو ھو، ھِنَ کي ھر طرف انڌيرو ئي انڌيرو نظر اچي رهيو هو. ھِنَ اکيون عرش ڏي ڪيون ۽ مسلسل آسمان کي تڪي رهي ھئي .جتي ڪھڙي وقت اڇا بادل ۽ ڪھڙي وقت انھن جي جڳهه تي ڪارا بادل ھئا، تڏهن ھِنَ دل ۾ سوچيو ڪاش، ھن کي بادلن جي فقط ڪاراڻ ئي نظر اچي ھا، جيڪي وسڻ کانپوءِ وري اُڃارا ٿي ويندا آهن، ڪاش اسان جي معاشري ۾ انسان، حيوان بڻجڻ بجاءِ انسان ٿي پوي ۽ محبت جي پاڪ ۽ صاف جذبي سان سرشار ٿي وڃي.
سارنگ جھڙن مردن کي ڪھڙو نالو ڏجي، جيڪي معصوم دلين کي پنھنجي حوس جي باهه ۾ ساڙي رک ڪري، پوءِ به خوش آھن، اھو سوچي زينت جي دل ۾ سارنگ لاءِ نفرتن جون نديون وھڻ لڳيون. اھي نديون ھِنَ جي اکين مان لڙڪ بڻجي وھي پيون .ھِنَ کي ايئن لڳي رهيو هو، ڄڻ سارنگ ھن تي چٿرون ڪري رھيو ھو. طنز وچان ٽھڪ ڏئي رهيو ھجي ۽ اھو چئي رهيو ھجي ته ڏس منھنجي رچيل راند ۾ تون به بازي ھارجي وئينءَ۽ اڄ اھو ڏينھن شدت سان ياد پيو اچيس، جڏهن ھن جي ننڍڙي ڀاءُ ھِنَ کي سارنگ جي گندي ۽ حوس ڀريل ڪارنامن جون ڪھاڻيون ٻڌايون ھيون، جنھن جو شڪار ھاڻ ھيءَ پاڻ به ٿي چڪي ھئي.
****