ريڊيو مٺيءَ جي پھرين سالگرھہ
خير! نہ رُڳو ايترو پر اُن ماڻھوءَ کي (ماڻھو هُجي يا مائي مونث ۽ مُذڪر جي ڪو قيد ٿورو ئي آهي؟) ها تہ اُن همراھہ کي پرلوڪ پڌارڻ کانپوءِ هِن ڌرتيءَ تان کڻي کيس مٿي ستين آسمانن تي پُڄائي ايندا آهيون. زمين تان تہ هُونئَن ئي مُئل ماڻھوءَ جي روح کي ملائيڪ سڳورا پاڻھي کنڀي کڻي ويندا آهن، پر جئين تہ اُهي غير مقامي آهن، تنھنڪري اِهو ڪم ڪرڻ جا هڙئي حق ۽ واسطا اسان مقامي ماڻھن وٽ هئڻ گهرجن. خير! اُن خُدا جي بُري يا ڀلي بندي کي پرلوڪ پارسل ڪري پوءِ پاڻ ڇا ڪندا آهيون جو خلق خُدا مان ڦيرائي ڦٽا ڦٽ کيس فِرشتو بڻائي ڇڏيندا آهيون، ڀلا پٽڪو ڦيري ٻڌڻ ۾ ڪا دير بہ لڳندي ڇا؟ ۽ هُونئن بہ ڌوتيون تہ اسان ڏينھن ۾ ڏه، ڏه ڀيرا بدلائي سگهون ٿا (اِن ۾ مائي ڪالرا جو ڪو بہ قصور ڪونھي) بدلائي تہ اسين گهڻو ڪجهہ سگهون ٿا، پر في الحال تہ ريڊيو پاڪستان مٺيءَ جا وائيسر بدلائي وٺون، پوءِ وري ڪنھن ٻي جا سيرڻ سوڙها ڪنداسون، خير! مون ڳالھہ پئي ڪئي اسان سنڌي ماڻھن خصوصن ٿر واسين جَي، انھي خصوصي خاصيت جي، جو جيئري نہ سھي مُئي پُڄاڻان تہ مِٺي ماني ڏيندا آهيون (اڪبر درس ڪَن کڙا نہ ڪري هِيءَ نصير ڪنڀر واريءَ مانيءَ جي ڳالھہ ناهي). خير! صاحبو! هي جڳ اُنھي ريل گاڏيءَ جئين آهي (معاف ڪجو! هيءَ نيڪڻ فقير واري نان اسٽاپ ريل گاڏي ناهي) ها! تہ مون ڳالھہ پي ڪئي هن جڳ جي ريلوي لائين جي، تہ اُن ۾ هڪڙا ماڻھو چڙهندا آهن تہ ٻيا وري وچ ۾ ڪنھن نہ ڪنھن اسٽيشن تي لھي پوندا آهن، ڪي ڪرايو ڀري اي-سي گاڏين ۾ آرام ڪندا آهن تہ ڪي وري بچن شال بنا ٽڪيٽ جي بہ سفر ڪندا آهن (اشرف درس دل ۾ نہ ڪري هيءَ سندس سياسي پارٽيءَ واري ٽڪيٽ ناهي) بلڪِ هِيءُ اُها ٽڪيٽ آهي جيڪا ڪنھن پليٽ فارم تان ريلوي گارڊن وٽان ملندي آهي. (ريڊييءَ جا گارڊ رنج نہ ٿين هي ريل گاڏي جا گارڊ آهن) جيڪي مسافرن کي منزل تائين پُڄائڻ لئه ٽڪيٽ نہ هئڻ جي صورت ۾ بَرٿ نہ تہ باٿ روم ۾ بيھاري چوندا آهن تہ ''بابو سيٽي ڀَري وڄائي'' ۽ جي پوءِ ڪو اچي اُن همراھہ کان آڏي پُڇا ڪندو تہ باٿ روم ۾ بالم بڻجي ويٺل ڀائو چَوندو؛ ''اچو ڙي ڀينر راند رچايون، ننڍڙيءَ گڏڙيءَ کي پَرڻايون'' ۽ جيڪو بابو باٿروم مان اکين تي هٿ ڏيئي ٻاهر ايندو اهو وڏي واڪي چوندو ''جيڪي ڏٺو سو مون اديون ڙي اوهان ڇا ڏٺو؟'' خير! ريلوي وارن کي پاڻھي شيخ رشيد سامھون ٿيندو، پنھنجو پرائي پچار ۾ وڃي بہ ڇا؟ پاڻ ڳالھہ ڪئي پي ماڻھن جي اچڻ ۽ وڃڻ جي، چون ٿا تہ ڪامائي جدلياتي ماديت آهي. جنھن جو نيم، (هِيءَ نيَمُ حَيا وَ شرم وارو نيَمُ ڪونھي پر اِهو جدلياتي اصول آهي) اڇا! انھي نيم مطابق هڪڙي شيءَ پنھنجي جاءِ تان هَٽي پري ٿِئي ٿِي، يا فنا ٿِئي ٿِي تہ ٻي شيءَ جنم وٺي ٿي يا جڳھہ والاري ٿي، (هتي جڳھہ مان مُراد مِٺيءَ ۾ پيل ڪو خالي پلاٽ ڪونھي متان ڪو والارڻ لاءِ ورکُنجي بيھي رهي) سو ڳالھہ پي ڪئي سون تبديليءَ جي بلڪل ايئن جيئن، هَڪڙو صاحب اڃا ڪُرسيءَ تان لٿو ئي مَس تہ علي نواز خاصخيلي صاحب لت کوڙي مٿس چڙهي ويھي رهيو. ڀائي! ڀلي ويٺو هُجي، ڀلي پيو موجون ماڻي، جيڪڏهن مائي ڪُرسي (هِيءَ ڪرسي ڪا تکر عورت ڪانھي، بلڪِ اها تہ مسڪين ڪاٺ جي ڪُرسي آهي) سو جي اُها ڪرسي پاڻ نٿي ڪِنجهي يا ڪُرڪي تہ پوءِ پاڻ جو ڀلا ڪھڙو ٿو تيل سڙي؟ ۽ هُونئَن بہ ري گهُري تہ ماءُ ٻار کي ٿڃ بہ ناهي ڏيندي! پوءِ ڀلا پاڻ ڇو ڀِتين تان ڀت اُڇلايون. خير! ڳالھہ مان ڳالھوڙو بڻائڻ بجاءِ پاڻ وٺون ٿا ڳالھہ جي ڳٿر مان، سو ڳالھہ اِها آهي تہ اڄ کان سال ڏيڊ اڳ ريڊيو مِٺيءَ کُلڻ جي خوش خبري مون بہ پَرائين ڪَنين ٻُڌي، پوءِ تہ ابا! پير پَٽ تي ئي ڪو نہ ٿي پيم. ٿي سگهي ٿو تہ اِيئن بہ هُجي جو جُتيءَ جو ترو ريڊيي حيدرآباد جي اسٽوڊيو ۾ نڪتو هو، تنھن کي ظھير مرزا جي مدد سان مون ۽ امين ارباب ٽاچڻيون ٽُنبيون هُيون. مڇڻ انھن مان ڪا ٽاچڻي کُپي هُجيم. تنھنڪري پير پٽ تي کوڙي نٿي سگهيس، بھرحال ڪا تہ ماجرا هُئي جو آئون ڪپڙن ۾ ئي ڪو نہ ٿي ماپيس ۽ اِن جو اهو مقصد ٿورو ئي آهي تہ ڪو ڪپڙا بہ امين ارباب جا ئي هُيا جيڪي مونکي پُورا نٿي پيا. خير! ريڊييءَ کُلڻ جي خبر سان گڏ اهو بہ ٻڌم تہ اُتي انور هَڪڙو صاحب اسٽيشن ڊائريڪٽر ٿِي آيو آهي، سو نڪو ڪيم هم نڪو تم، جُتي ڇَنڊي ڪيم هٿ ۾ ۽ رکي ٽُوال ڪُلھي تي وٺيو ٿو ٽاڪوريان تہ وڏيءَ ورهانڊ ٺڪاءُ وڃي مِٺيءَ ۾ ڪيم، ۽ اُن ڏينھن اتفاق سان هَڪڙو صاحب بہ هَڪيو هو، ۽ پوءِ اُتي ئي جان کڻي نظر ڦيرايان تہ ڇا ٿو ڏسان تہ هِڪڙو ٻيو ست اٺ فُٽن جو انسان خيرن سان مٿو ڌوئي اچي کٽ تي ويٺو تہ ويچاري لوهي کٽ بہ ائين لڏي هُئي جئين زلزلي دوران ڪراچيءَ جي حبيب بَينڪ پلازه ڪَنبي هُئي، هيڪار تہ هَٻڪي ويس مار! هيءَ هيڏي سَت واتي بلا ڪو انجنيئر آهي يا ريڊيو جو ٽاور! خير خبرون چارون ٿيون ڪجهہ سَت سُريون شيخ صاحب سُڻايون ڪجهہ مون بہ مُرليون وڄايون. پر جئين تہ اُتي ان وقت هَڪڙو صاحب بہ هَڪيو هو، سو وڌيڪ وِڦلي ڪو نہ سگهياسين. باقي رهيا بچن شال مون واريءَ سنگت جا گرائين، اهي اُتي اٺ ئي پھر اڻلڀ! ٻہ ٽي ڀيرا ويس هيڏانھن، هوڏانھن جهوتُون هَنيم، هيٺ مٿي ڪنھن ڪُنڊ پاسي ۾ ڪنھن ڪٻٺ، ڪنھن ڪُرسيءَ يا ميز هيٺان مونکي تہ سندن ڪو بہ کُرپير ڪو نہ لڌو، الائي ڪوھہ ڪاف جي پرين کان پَر اڌاري اُڏامي ايندا هئا ۽ وري رمتا جوڳي ٿي ويندا هئا، يا مُرڳو مَٽڪي واري جِن جئين جادوءَ جي ڇڙهيءَ سان شُون ڪري ظاهر ٿيندا هئا ۽ وري غائب ٿي ويندا هئا، پر مون کي قطعي وَر ڪو نہ چڙهيا سو ڪو نہ چڙهيا.
خير! خواتين و حضرات! ڀلا جي هِتي هِن وقت خواتين هَڪيون ناهن يا جي اقليت ۾ آهن تہ ڪھڙي اربعا خطا ٿي، دنيا ۾ ڌاڪو تہ انھن جو ئي آهي نه! تنھنڪري سندن ذڪر و فڪر کانسواءِ هر ڀت ڦِڪو هوندو آهي. سو سائين کي چوان رهيو مون کان بہ ڪو نہ ٿيو۽ نيٺ هَڪڙي صاحب کان حُجت ۾ پُڇي ويٺس تہ سرڪار! ڀلا مون وارا خيرپوري يار خيرن سان ڪٿي آهن؟ سائين بہ سياڻو ماڻھو هو سو مونکي مام ۾ چيائين؛ ''بابلا! دلجاءِ ڪر ڪيڏانھن ڪو نہ ويندا اتي ئي اوسي پاسي ريڊيي جي ڪنھن ڪم ڪار سان ٿورو ٻاهر نڱا هوندا اچي ويندا'' سو ابا! آئون بہ اٻوجهہ ماڻھو تنھن سمڌو تہ شايد ڀٽاري ريڊييءَ جو ڪم ڪار ڪٿي ٻاهر جهنگ ۾ بہ ٿيندو هوندو، سو ڪَريان ٿو جهنگ مُنھن پوءِ کٽن ڀاڳ! جي مليا تہ ملنديانس نہ تہ گهوري جان جَتن تان، ۽ حاضرين وَ ناظرين! گواھہ رهجو تہ آئون اِها ڳالھہ اُن وقت جي ٿو ڪريان جڏهن اڃا پاڻ وارو هِيءُ رَتَ جو ڪھيو ريڊيو هِن دنيا ۾ داخل ئي ڪو نہ ٿيو هو، بلڪِ سندس آمد جا آثار ظاهر ٿي رهيا هئا، باقي اُئان اُئان جو آواز تہ پاڻ سڀني جي ڪنن تي تمام گهڻو پوءِ يعني اوڻيھہ سيپٽمبر تي پيو. خير! مون سوچيو تہ هَي همراھہ آهن سيلاني فقير سو ساڻن مُکا ميلو آهي مَحال، تنھنڪري فِي الحال فون تي ئي هيلو هاءِ ڪري آئون مٿي تان بار لاهي ڇڏيان، متان موٽي وڃي اُتي مون وارن يارن کي چون تہ واھہ! اوهان جي سنگت جي مھمانوازي! ترسائڻ تہ کوھہ جي تَري ۾ ڇڙو مانيءَ ٽڪيءَ جي صلاح بہ ڪو نہ هَنيائون، مانيءَ تان ياد ٿو اچي تہ تازو ڪنھن اخبار ۾ ٿرين کي ڪِنين رنن وارا ميھڻا بہ مانيءَ جي ڪري ئي ملي رهيا آهن. الائي ڪھڙي ديپڪ کي اچي ريچڪ جاڳيو جو ککر ۾ کڙو هَڻي نہ رڳو مِزمانن کي مَڇرائي وڌائين پر اسان کي بہ ڏيھہ ۾ ڏٺو ڪري وڌائين ۽ هاڻ ميارن جا مچ آهن جيڪي اسان جي سِر تان اُجهامن ئي ڪو نہ ٿا. ڀلا خلقِ خدا کي ڪير سمجهائي تہ بابا! ڀلي اچو، جيءَ جي واٽن اچو، هڙئي هليا اچو، اسان جون اکيون ٿڌيون هُونئن بہ مامي جي گهر مھمان منھنجيءَ دل کي لِهر نڪين لوڏو. اسين نڪو ارها ٿيون، نڪو ئي لوڻي ۾ ٽِسور وجهون، باقي هَي جيڪي منھنجيءَ پيشانيءَ ۾ پيل سَرَ ڏسو ٿا نه! اهي مزمانن جي مانيءَ ٿوروئي وڌا آهن؟ بابا! اهي تہ پيريءَ جا پيرا آهن، ۽ يقين ڪريو تہ اِهي ويچارا اوهان جو ڪجهہ بہ بگاڙي ڪو نہ سگهندا، آئون اوهان کي لِکي ٿو ڏيان تہ اِهي اوهان جو وار بہ وِنگو ڪري ڪو نہ سگهندا، اسين ٿر يا جڏهن کُٽل هوندا آهيون تڏهن بہ خان هوندا آهيون ۽ هونئن خان جي خانائي بہ مانيءَ مان ئي معلوم ٿيندي آهي ۽ جڏهن ڏُلندا آهيون تڏهن بہ ڏيھہ ڌڻي هوندا آهيون مجال آهي جو لوڪ کي ڪائي لَکا ڏيون! سو جنھنکي بہ اچڻو آهي، اُهو اکيون پوري هليو اچي، جيڪا بہ ڇِڊي گهاٽي ٻچن رٻ پيتي اها اوهان سَنئين آهي. خير! ڳالھہ وري ڳٿر مان ڇڏائي ويئي، سو ادي کي چوان مون ڳالھہ پي ڪئي مٺي ريڊييءَ جي تہ اُتي اونھاري جي گرميءَ ۾ جڏهن ڪانگ جي اک ٿي نڪتي، پر اها ڳالھہ مونکي دل سان لڳي ڪانہ ٿي ڇو تہ ڪانگ ڏاڍو ڏاهو پکي آهي، بلڪ چَتون روهيلائي کان بہ چالاڪ آهي، سو ڪٿي ٿو ائين آساني سان اک ڪڍرائي. ها البت ڪانگ جي اک ڪو اُترادي ڪڍي تہ ڪڍي، باقي ڪنھن ٿريي ۾ ايتري ٿوم ئي ڪانھي، باقي بصر ۾ ڀانيان ٿو تہ اسين بہ پُڙين تہ پُڙ مارينداسون، ڇو تہ اهو اسين مُٺ سان ڀڃي مانيءَ سان کائيندا آهيون. خير ڳالھہ وري ويئي پٽڙيءَ تان لھي، ڀلا ڳالھہ آهي يا جهڏي واري لوپ لائين، جيڪا هر هر پٽڙيءَ تان لھيو ٿي وڃي، سو ڳالھہ هُئي هَڪڙي صاحب جي، جيڪو باءِ پاس ڪرائي آيو هو. هِيءُ اُهو باءِ پاس ڪونھي جيڪو مٺِيءَ شھر جي ٻاهران ٿو گذري، بلڪِ هِيءُ دل جو باءِ پاس آهي ۽ هِيءَ اُها دل آهي، جيڪا بقول وجئه شرما جي ''ٿام ڪي بيٺو'' ۽ مٿان وري سائين مِٺن پيشابن جو مريض! پيشاب مٺا هجن يا کارا پاڻ کي ڪو اعتراض ڪونھي، حيرت رُڳي اِها آهي تہ هِتي پاڻ وٽ ٿر ۾ پاڻي کارو آهي (کارو جوڻيجن وارو نہ پر کوھہ جو کارو پاڻي) پوءِ ڀلا اِهي مُئا مٺا پيشاب اچن ڪٿان ٿا، خير انھن جي بہ خبر پئي ڪا نہ ٿي ۽ هُونئن بہ مرض ڪو مٺي ريڊيو اسٽيشن جو ڊائريڪٽر تہ آهي ڪو نه، جنھن جي خلاف کڻي ڪا بُک هڙتال ڪريون. خير! پاڻ ڳالھہ پي ڪئي ريڊيو مٺي جي تہ اُتي انور هَڪڙو صاحب هڙئي ڳالھيون پيٽاريو ۽ پُٺين چاڙهيو ويٺو هو.، مٿي تان واٽون پي ڪيوسين پر مجال آهي جو ڪا ٻڙڪ ٻاهر ڪڍي، خير جي پاڻ ٻاهر ٻاف نہ ڪَڍيئين تہ ڇا ٿيو اهو ڪم اسان اک ڇنڀ ۾ ڪري ڏيکاريو، پر چون ٿا تہ ميرن کي بہ گهر مان لڳي، سو لڳي تہ لنئون نہ تہ گهيرين ڀيڙا اڳئي اَهون وانگي هِتي بہ لڳي تہ الائي ڪٿان پر همراھہ جنھن جُرئتمنديءَ سان انھي اِٽي ڏڪر راند کي مُنھن ڏنو، اِها مڙسي مون هن ماڻھوءَ ۾ ئي ڏٺي مڃڻ مُراد آهي. ورنه! ڪامورا ڪَڙا تہ جهيڙن جهٽن کان ائين ٽهندا آهن، جئين تِتر ڀڳونئين کان ڀڄندا آهن ۽ ڳالھہ ڪبي خُدا لڳ سو هِيءُ جيڪو مٺي ريڊييءَ جي روپ ۾ ٻارنھن مھينن جو ٻهڪندڙ ٻالڪ پاڻ سڀني جي سامھون بانبڙا پائي گوڏليون ڏيئي رهيو آهي، ۽ خُدا گهريو آهي تہ هيل جڏهن ٻاجهر جا ڍڳلا ٿيندا تڏهن هِيءُ ٻارڙو پڪ سان پڳلا ڏيڻ شروع ڪندو ۽ زماني جا لاها چاڙها ڏسي ڌڪا کائي نيٺ مچي مُڙس ٿيندو، پر ڇا ٿا سمجهو تہ ان کي نپائي ايڏو ڪرڻ ۾ هَڪڙي صاحب جو ڪو هٿ پير ڪونھي؟ جيڪڏهن ڪو ئي ٻيو بہ چوي ٿو تہ اِها مُٺ سان سوپاري مون ڀڱي آهي تہ آڏي ڪاٺي اُن کي بہ ڪا نہ ڏبي. پر جيڪڏهن هَڪڙو صاحب انھي ابهم ٻالڪ جي بھتر نموني پَرورَش نہ ڪري ها تہ هِينئر اهو معذور بڻجي ڪنھن ڪِنگيءَ جي کاڌل ٻار جئين پينگهي ۾ پيو ڇِڙهيون هڻي ها، جنھن کي پيرن تي بيھارڻ لئه علي نواز خاصخيليءَ کي نہ رڳو ڪنھن ڪئمپ تي وڃي پوليي جا ڦُڙا پيارڻا پون ها، بلڪِ عدوءَ موچيءَ جھڙي ڪنھن حڪيم کي بہ هٿ ڪرڻو پوي ها، ۽ پوءِ بہ يا نصيب! الائي ڦَڪيون فرق ڪن الائي نہ ڪن، ڀلا چکي تہ ڪنھن بہ رڌو ڪونھي نه! بھرحال هَڪڙي صاحب کي سندس محنتن جي موٽي مِلي، سا سڄي جڳ ڏٺي، شُڪر ڪري جو اسان اڃا کيس نوبل پرائيز سان نوازڻ جي ريھرسل شروع ئي هاڻ ڪئي هُئي، جو پاڻ رمتي جوڳيءَ وانگر روانو ٿي ويو ورنه! پنھنجن ستن پيڙهين کي ڏس ڏيندو وڃي ها! تہ اي انسانو! ڊڄو اُن ڏينھن کان جنھن ڏينھن اسان جا آدمي پنھنجن مُحسنن کي مڃتا ڏيڻ شروع ڪندا اُن ڏينھن ٻنھي جھانن جا شيطان شرم وچان خود ڪشي ڪري ڇڏيندا. پوءِ بہ هِن همراھہ کي شاباس آهي جو ھہڙي هتامتر ۾ بہ ايترا ڏينھن الائي ڪئين ڪٽي آيو ورنه! جھڙي تھڙي جي جاءِ ڪونھي جو اسان جي اُکرين ۾ مھرين کان مٿا مُڃ ڪرائڻ کان بچي سگهي ها! بھرحال جيڪڏهن ڪير نٿو مڃي تہ نہ مڃي سندس مرضي باقي آئون تہ هَڪڙي صاحب کي هڪ سال تائين هِتي رهي مَٺ گهُرين ماڻھن جي هِينئن تي مُڱ ڏرڻ تي دل جي حُضور سان ۽ پيار مان پَرنام ٿو ڪريان. ۽ هاڻ جيڪڏهن اسان مٿس ڪيون هُونديون هَٿين ڄائون تہ ڀيرو ڪو نہ پڃندو باقي ڏوراپي ڏيڻ جي گهٽي پاڻ بہ ڪانھي ڇڏي. خير! هَڪڙو صاحب ويو پنھنجو وارو وڄائي ۽ هاڻ وارو آهي اسان واري علي نواز خاصخيليءَ جو سو ڏسون تہ ڪئين ٿو هِن ڏيھہ جي ڏِنگن ٻارن کي آڱر مان جهلي پاڻ سان گڏ وٺي هلي ڇو جو هاڻي ملھہ پھلوان بہ پاڻ ئي آهيون تہ تماشبين بہ پاڻ ئي آهيون. تنھنڪري ذرا ''سنبهل کي چلنا'' ماشا ﷲ! سائين توهان پاڻ خدا جا نيڪ بندا آهيو سو توهانکي مون جھڙي موڳي مٽر جي ڪنھن مفت مشوري جي ضرورت ڪانھي پر اسان جون عادتون ڏاڍيون ڏِنگيون آهن، خيال ڪجو ڪٿي ڏنگجي نہ پئو! اوهين ڪُنريءَ وارا ڪَنن جا الائي ڪچا آهيو يا پڪا پر جي هِڪ ڪَن مان ٻُڌي ٻي ڪَن مان ڪڍي ڇڏيئي، ڪَنن تان وار وجهي ويٺو هُوندين ۽ پَرائي مت بجاءِ اپڻي عقل دي دوڙ لڳايئي تہ واھہ! نہ تہ پوءِ ننگڙا نمائي داجيوين تيوين پالڻا پَوندئي خير! ﷲ اوهان کي توفيق عطا فرمائيندو اسان جون هڙئي همدرديون اوهان سان گڏ آهن، گڏ تہ اسين گذريل سال کان وٺي ريڊيو پاڪستان مٺيءَ سان بہ آهيون پر اُتي 365 ڏينھن ۾ ڇا وهيو، ڇا واپرايو اُنھي تان اڳڙي کڻڻ جي مون جھڙي گنهگار بندي کي ڪھڙي مجال وُٺي جون خبرون پاڻھي پانڌيئڙا ڪندا تہ اُتي جيڪا اَڇ ٿئي پئي سا عوام الناس اڳيان آهي. اڇا ڪارا پاڻھي پڌرا ٿي پوندا اِهي ڳالھيون اسان اٻوجهن جي عقل کان مٿي آهن ۽ هُونئن بہ پرايا ڳُجهہ ڳولڻ جو نہ تہ اسان کي حق آهي ۽ نہ ئي وري همت ۽ سچ اِهو بہ آهي تہ پَرائي گلا کان پاڻ جا وڃن ڪَن ۽ ها ڪَنن تان ياد ٿو اچيم تہ چون ٿا تہ ڀتين کي بہ ڪَن هوندا آهن. سو اُن کان اڳي جو ڪوئي اچي منھنجي ڪَنن ۾ هٿ وجهي ڪَن ڪوشي ڪرائي پاڻ رکون ٿا پيرن تي زور.
(نوٽ: هي مضمون ريڊيو مٺي جي پھرينءَ سالگراھہ تي لکيو ويو آهي).