ٽڪي جو ماستر (ڪھاڻي/ اَڪھاڻي)
تڏهن ڪچڙي منجهنڊ جا 12 ٿيا هُئا. هُن سلام ورائي اُتي موجود پٺاڻ سيڪيورٽي گارڊ سان پنھنجو تعارف ڪرايو. پٺاڻ هِن جي پيرن کان مٿي تائين ائين جائزو ورتو، جيئن ڪو ڪاسائي ٻڪريءَ کي خريدڻ کان اڳ ۾ تڪيندو ۽ توريندو آهي. ۽ پوءِ سندس سروس ڪارڊ ۽ شناختي ڪارڊ چيڪ ڪري اندر وڃڻ جي اجازت ڏنائين. هُو اُن بُلند و بالا بلڊنگ جي ڏاڪڻين ذريعي مٿي سيڪنڊ فلور تي چڙهي سِڌو اُن آفيس جي اڳيان وڃي بيٺو، جنھن جي دروازي تي لڳل تختي اُن ئي وڏي صاحب جي هُئي، جنھن وٽ هِن جي پيشي هُئي...!
هِن هڪ وڏو ٿڌو شوڪارو ڀري دروازي ڀرسان اِسٽول تي ويٺل پٽيوالي کي پنھنجي سڄي رُوئيداد سُڻائي. تنھن کيس اِهو چَئي انتظار ڪرڻ جو چيو تہ ''صاحب ميٽنگ ۾ مصروف آهي''.... هُو لوڻي تان لارون ڪري وهندڙ پگهر کي ڏِسڻي آڱر سان اُگهي اُتي ئي بئينچ تي ويھي رهيو. ڪيئي ماڻھو اندر آيا ۽ ويا پئي ڪنھن کي بہ پٽيوالي روڪيو ڪو نہ ٿي. هڪ، ٻہ ۽ نيٺ اچي ڏينھن جا 3 ٿيا. هِن کي هورا کورا ورائي ويئي. ڪيئي خيال سندس ذهن جي واريءَ تي ليڪا ٺاهي وري ڊاهي رهيا هئا. ''هِتي رات پئجي وئي تہ ڪيڏانھن ويندس...؟! هِن اجگر ۽ اوپري شھر ۾ مون مسڪين کي ڪو ڄاڻي، نڪو سڃاڻي.... ۽ کيسي ۾ بہ ايتري رقم ڪانھي، جو ڪنھن هوٽل تي وڃي رات رهان. ويچاري ڀاڳان کي جيڪا رَليءَ جي مزوري مِلي هُئي اُها بہ سڀ ٻُهاري آيو آهيان ۽ امان وٽان پرايا پيل پنج سئوءَ بہ کڻي آيو آهيان. کيس ڌڻين تپايو تہ مُنھنجي ويچاري مڙهي ماءُ ڪھڙي ورندي ڏيندي....!! پوءِ بہ خدا خير ڪري خيرن سان واپس ڳوٺ پُڄي وڃان... پر جي هِتان جند ڇُٽي تہ نه.....!!
اوچتو غير ارادي طور هِن جي نگاھہ سندس کيسي طرف کڄي ويئي. کيسي ۾ جهاتي پائِڻ کانپوءِ کيس اطيمنان جو احساس ٿيو تہ پئسا محفوظ آهن. پر سندس اُنھي حرڪت کي پٽيوالي آڏيءَ اک سان تاڙي ورتو. سو بنا حجاب ۽ ڪنھن هٻڪ جي چئي ڏِنائين تہ ''ذر، ذر کيسي ۾ ڏسين ڇا ٿو؟ ڪڍ ٻہ ٽي سئو تہ صاحب سان مِلايئين نہ تہ ڀلي پنج ڏينھن ويٺو هُجج هِن بئينچ تي''.... پٽيوالي جو اٺئين ترميم جھڙو آمراڻو آرڊينس ٻُڌي هيڪار تہ هِن جا تاڪ لڳي ويا ۽ پوءِ سندس دل ۽ دماغ ۾ سرد جنگ شروع ٿي ويئي.
ڳچ دير ڳڻتين کي ڳيتون ڏيئي ڳڙڪائڻ کانپوءِ سو رپيا ڪڍي پٽيوالي کي ڏِنائين. جنھن پئسا وٺي صاحب جي آفيس جو دروازو کولي کيس اندر ائين ڌڪو ڏنو جيئن هُوسڙي جي کٽارو بس جو ڪنڊيڪٽر ڪرايو نہ هئڻ ڪري پئسينجرن کي لاريءَ مان ڌِڪو ڏيئي لاهيندو آهي.....!
ڏڪندڙ هٿن ۾ فائيل کڻي، ساھہ مُٺ ۾ ڪري هُو صاحب جي آفيس اندر ايئن گهِڙيو، ڄڻ ڪنھن کيس پُراڻي کوھہ ۾ واري پوءِ ورت ڇڪي ٻاهر ڪڍي ورتي هُجي. هِن کي لڳو ڄڻ تڙ جي تري ۾ موجود نانگ، بلائون کيس کائڻ لاءِ واتن اندر زبانون مِرڪائي رهيون آهن. هُو اڃان اُن ئي اڄاتي خوف ۾ پي رڦيو، جو صاحب وڏي ڪنڌ مٿي کڻي ڏِسڻ بنائي، ڪنھن فائيل جا پنا اُٿلائيندي چيو ''ها بابا! ڇا مسئلو آهي؟ سانتيڪي ۽ سرد ڪمري ۾ صاحب وڏي جو اوچتو آواز ٻُڌي هِن کان ڇرڪ نڪري ويو... کيس لڳو ڄڻ ڦاسي گهاٽ تي نيندي کائونس ڪنھن آخري خواهش پُڇي هُجي... ڊپ ۾ سندس دل سيني مان ائين ٻاهر نڪرڻ لاءِ ڦٿڪي رھي هُئي جيئن ڪنھن شڪاريءَ جي ھٿن ۾ ذبح ٿيندڙ پنڇيءَ جي دل ڦٿڪندي آهي...
هِن دل جي تيز ٿيندڙ ڌڪ، ڌڪ کي روڪيندي ڌيمي آواز ۾ وراڻيو ''سائين! آئون هڪ سينيئر پرائمري اُستاد آهيان، عُمر عزيز جا 35 سال قوم جي ٻارڙن کي الف، ب جي پٽي پڙهائيندي سينڌ اڇي ٿي آهي. هڪ ڏينھنءَ بہ حرام جي پگهار ڪانہ کاڌي اٿم. نہ ئي ڪڏهن ناجائز گُسايو اٿم. 5، 7 رت جا ڪھيا اٿم، ڪجهہ ڏِهاڙا اڳ۾ ٻن ٻارڙن کي ڪالرا جي وبا نھوڙي وِڌو اُنھن کي کڻائي اسپتال ويس. ٻه، ٽي ڏينھن ٻارڙا هوش ۾ ئي ڪو نہ هُئا. مونکي اوچتي ڪڙڪيل مُصيبت جي ڪري ٽائيم ئي ڪو نہ مِليو جو اسڪول وڃي موڪل ڪڍي ۽ ڪنھن کي اطلاع ڪري سگهان ها. اسڪول ۾ اڪيلو آهيان. پويان اوهان جا ڪرپٽ ڪامورا اسڪول وزٽ ڪرڻ آيا. اسڪول بند ڏِسي مونکي گهوسٽ ڄاڻائي رپورٽ ڪري ڇڏيائون. آئون هڪڙو ايماندار ۽ فرض شناس اُستاد آهيان، سو نڪو پي-ٽي-الف جي پٽيلن جي سلامي ڀريان نڪو ڪامورن جي غلامي ڪريان. اُن ڪري بنا ڪنھن تصديق جي، ڪا صفائي پيش ڪرڻ جو موقعو ڏيڻ بنا يڪ طرفو فيصلو ڪري مونکي آخري موقعي طور اوهان ڏانھن روانو ڪري ڇڏيائون. سو ٻچڙا ٻري ۾ ٻڙهڪندا ڇڏي سِڌو اوهان وٽ پھتو آهيان.
هاڻي رحم جي نظر هن درخواست تي ڌريو تہ اوهان جي اهل و عيال کي دُعائون پيو ڏيندس''. اِيئن چئي هِن درخواست وڏي صاحب جي اڳيان ميز تي رکي.
صاحب وڏي جنھن هيستائين يڪو ڪنڌ هيٺ ڪري پنھنجي ڪم ۾ رُڌل هُوندي بہ هِن کي خاموشيءَ سان ٻُڌو پي. تنھن اوچتو ائين رڙ ڪئي ڄڻ ڪنھن سُتل ڪُتي کي ڌڪ واهي ڪڍيو هُجي. ''بس بس اجائي بڪواس بند ڪر مونکي اوهان ماسترن جي حرام خوريءَ جي سڀ خبر آهي، مونکي پٽي پڙهائڻ جي ڪا ضرورت ڪانھي، هڪڙا ڊيوٽي چور، ٻيو وري پاڻ کي مظلوم ۽ معصوم بڻائي ناٽڪ ٿا ڪريو. گهڻا ڏينھن حرام جي پگهار کاڌي اٿئي هاڻ وڃي تغاريون کڻ تہ خبر پَوئي تہ گهڻين ويھين ٿو سئو ٿِئَي''. صاحب وڏي ''ماستر فوبيا'' جو سمورو زهر اوڪراڙا ڪري ٻاهر اوڪيو ۽ پوءِ هِن جي درخواست بنا پڙهڻ جي ٽُڪرا، ٽُڪرا ڪري ڊسٽ بن ۾ اُڇلائي ڇڏي.
.هِن کي لڳو ڄڻ هِن جيڪو 35 سال نور نچويو اُهو سمورو پورهيو پُرزا، پُرزا ٿي رديءَ جي ٽوڪريءَ ۾ دفن ٿِي ويو. اچانڪ صاحب جي پرسنل سيل فون جي اسڪرين تي ڪو ڄاتل سُڃاتل نمبر ظاهر ٿيو. ۽ صاحب وڏي جو موڊ جيڪو ڪجهہ پل اڳ ۾ جون جي مھيني جيئن ٽامڻي هڻي چُڪو هو. سو سانوڻ من ڀانوڻ جي مُند جيئن مهڪي پيو. ''جي سر! حُڪم ڪريو سرڪار! نه، نہ ڪو مسئلو ناهي، خادم آهيون سائين! اوهان جو حُڪم کپي. هم هين تو ڪيا غم هين جناب! آئون اڄ ئي بحاليءَ جو آرڊر ڪڍرايان ٿو، اوهان بي کُٽڪا رهو ٿينڪ يو ويري مچ سر!؟ فون رکي وڏي صاحب معنيٰ خيز مُرڪ چپن تي آڻيندي پنھنجي پرسنل سيڪريٽري کي مُخاطب ٿيندي چيو ''هُو جيڪو پنھنجو فلاڻو سماجوادي دوست آهي،
اُن جي گهرواريءَ کي حرامزادن غير حاضر ڄاڻائي پگهار روڪي آهي، تنھن جي فوري طور تي بحاليءَ جو آرڊر ڪڍي مذڪورہ آفيسر کي سختيءَ سان هدايت ڪر تہ مئڊم کي سموريون بقايائون بنا دير جي ادا ڪيون وڃن ٻيءَ صورت ۾ مذڪورہ آفيسر خلاف ڪارروائي ڪئي ويندي''. سِندس سيڪريٽري حيرت مان هٻڪندي وراڻيو ''پر سر! اُها تہ 2005 کان غير حاضر آهي!؟'' وڏي صاحب جو چهرو هڪ دفعو ٻيھر غُصي ۾ گُلابي ٿي ويو.....!!
تہ پوءِ ڇا ٿِي پيو ؟ هُوءَ هڪ مانائتي سماجواديءَ جي زال آهي، هُو خانداني ماڻھو آهن ۽ رهن بہ مُلڪ کان ٻاهر ٿا هُو مصروف ڪاروباري ماڻھو آهن، اُنھن کي ٻيءَ دنيا کي بہ منھن ڏيڻو آهي. هُو جيڪي سماجي ڪم سرانجام ڏين ٿا اُهِي هِن ٽڪي جي ماستري کان تمام گهڻو مٿاهان آهن. هِنن کي اِنھي معمولي پگهار جي ڪالوڙ ٿورو ئي آهي ؟ اُهي تہ الائي ڪيترا خيراتي ادارا هلائين ٿا. هُوءَ ويھن سالن کان اسان جي اداري ۾ ملازم آهي، اهو تہ پڻ اسان جي اداري لئه اعزاز آهي ۽ اهڙا معتبر ۽ مُخير ماڻھو اسان جي مُلڪ جو نڪ آهن''.
وڏي صاحب جي واتان اهڙا عجيب انڪشاف ٻُڌي اول تہ جهوني اُستاد جا سڀئي وائيسر ڍرا ٿي ويا پر پوءِ پاڻ سھيڙي، سموري شڪتي يڪجا ڪري وڏي صاحب کي چيائين ''سائين! هُوءَ مائي جيڪا 20 سالن کان غير حاضر آهي اُها معتبر ۽ هر رعايت جي حقدار آهي، ۽ هيڏانھن آئون مسڪين جيڪو سڄي زندگيءَ ۾ فقط ٻٽي ڏينھن مجبوريءَ ۾ اسڪول وڃي نہ سگهيس. سو ٿيس گهوسٽ ۽ حرام خور. اِهو ڪٿي جو انصاف آهي؟ اوهان کي مرڻو آهي يا سدائين هِن ڪُرسي تي ويھي اسان ماسترن جي هِينئن تي مُڱ ڏرڻا آهن؟ اهڙي ماستري کان تہ ايئن ئي چڱو آھيان، جنھن ۾ نہ منھنجي عزتِ نفس محفوظ آهي ۽ نہ ئي منھنجي ٻچن جو مستقبل محفوظ آهي. ابا ھرُ ھلائي بہ پورو عيال پاري پَرڻائي گهرين تڙين جو ڌڻين ڪيو.مونکي بہ مالڪ ھٿ ڏنا آھن سو بُک وگهي آئون بہ ڪون مرندس''.
هڪڙي معمولي ماستر جي واتان اهڙا اُگرا ويڻ وڏي صاحب جي جاھہ و جلال کي تيلي ڏيکارڻ ۽ سندس دماغ جو درجه حرارت سئو ڊگريون ڪرڻ لاءِ ڪافي هُئا. وڏي صاحب کي لڳو ڄڻ ڪنھن سندس ڪنن ۾ شِيھو ۽ اکين ۾ پيٺل مرچ وِڌا هُجن. هُن کي لڳو ڄڻ کيس ڪنھن الف اُگهاڙو ڪري شھر جي چونڪ تي سُمھاري ڇڏيو آهي. جنھن تي سڄي مُلڪ جا ماستر بيڪار بيضن، ڦِٿل ٽماٽن ۽ پُراڻن پادرن سان وسڪارو لاهيو ويٺا آهن. هُن پنھنجي سوڪالڊ وقار جا ٽٽل ٽُڪرا هوا ۾ اُڏرندي محسوس ڪيا. هُو ٿوري دير اندر ئي اندر ۾ وڦليو ۽ پوءِ گجگوڙ ڪري اُٿيو. جهٽ ڏيئي اُستاد جي قميص جي ڪالر مان جهلي هَڪ زوردار ٿڦڙ اُستاد جي ڳل تي وهائيندي چيائين ''اڙي! اُٺ جا پُٽ! تون پنھنجي اوقات ڏِٺي آهي؟، جو ھڪ ٽڪي جو ماستر ٿي ڪري پنھجي بالا آفيسر سان ايئن ٿو ڳالھائين ڄڻ پڻھين جي سِرڙيئي ھاريءَ سان پيو ڳالھائين ۽ تون جھڙي بدتميز گڏھ کي ماستر ڪيو ڪھڙي ڪُتي جي پُڇَ آھي؟''...
صاحب وڏي جي زوردار لپاٽ لڳڻ سان ئي اُستاد جي اکين اڳيان اونڌھہ ڇانئجي ويئي. پيرن هيٺيان زمين ڦِرڻ لڳي سندس ذهن ۾ هڪ زوردار ڌماڪو ٿيو ۽ هُن ڌُو وڃي مُنھن ڀر فرش تي ڦهڪو ڪيو....!! ڪجهہ دير سڄي ڪمري ۾ مقام جھڙي ماٺ ڇانئجي ويئي. ۽ پوء صاحب جو هٿ پاڻ مُرادو گهنٽي تي لڳو ۽ کن پل ۾ پٽيوالو سندس سامھون حاضر هو، ''جي سرَ'' هِن ڪُتي جي پُٽ کي ٻاهر ڪڍي وڃي پاڻي ڇَنڊڪاري هوش ۾ آڻي روانو ڪريوس ۽ ها! ڪو پُڇي تہ چئجو گرميءَ جي ڪري بي هوش ٿِيو آهي''. پٽيوالو بي هوش اُستاد کي ٻانھن مان گهيري ٻاهر کڻي ويو. پويان وڏي صاحب پاڻ کي ڪُرسيءَ تي اُڇلائيندي انتھائي نفرت آميز لھجي جي اُلٽي ڪئي. ''هُونھن! ٽڪي جو ماستر هليو آهي مونکي مُرليون سُڻائڻ....!!.